Alweer de tweede etappe van het Pieterpad die ik deze voorjaarsvakantie ga lopen. Vorige week nog in de plenzende regen samen met Patrick. Vandaag komt Baudien meelopen, en is zij voor alweer haar derde keer mee.
We carpoolen naar Hardenberg en parkeren direct naar het treinstation. De ochtend begint wat frisjes en mistig, maar dat zal de pret niet drukken. Al gauw komt de trein richting Emmen voorgereden en stappen we in voor een kort ritje van slechts 9 minuten. Want dan zijn we al op station Coevorden aangekomen!
Al in de trein zagen we diverse andere lopers. Overduidelijk herkenbaar aan de wandelschoenen en rugzakken. Wanneer het station uitlopen zien we nog een aantal meer Pieterpaters die ook hier vandaan zullen starten. We vetrekken, steken het spoor en later ook het water over. Direct na de bebouwing van Coevorden mogen we linksaf een wandelpaadje in. We lopen achter een bedrijventerrein langs de mist in. Het pad splitst zich en wij nemen de hogere route door het park. We passeren een stel wat met honden en pistolen een ‘jachtoefening’ zegt te doen in dit park. “Niet schrikken he?!” roept de mevrouw. Maar van deze klappertjespistolen zijn we niet erg onder de indruk.
Na een paar honderd meter hobbelend en glibberend door het park komen we bij het kunstwerk de Drentse Poort. Dit stenen gevaarte van 33 ton is hier in 2003 geplaatst over het Pieterpad. Hierna lopen we langs een immens zonnepark De Hulteweg. Eindeloze rijen met panelen die voor ons in de mist opdoemen, en niet ver achter ons weer oplossen uit het zicht. Na het zonnepark weer vaste grond onder de voeten. Vanaf hier lopen we over de verharde weg naar de brug over de Vecht.
Bij sluis De Haandrik steven we het water over en blijken we ons hemelsbreed op nog geen kilometer van de Duitse grens te begeven. We zigzaggen via Holtheme naar het dorpje Gramsbergen. We zijn hier op de helft van de route, en met inmiddels lunchtijd op de klok is dit een prima locatie voor een pauze. Diverse horeca blijkt gesloten, en met een niet al te ruim aanbod aan gelegenheden schuiven we maar aan bij de lokale snackbar Primataria.
Tijdens de lunchpatatjes raken we aan de praat met een lokale Gramsberger. Hij is erg geïnteresseerd in wat ons hier brengt en nodig in al zijn enthousiasme ons uit om ook eens de lokale dorpsfeesten en de evenementenhal in Hardenberg te bezoeken. De patatjes zijn op, dus we gaan weer verder.
Dwars door het dorpscentrum van Gramsbergen lopen we het dorp weer uit, steken nogmaals de Vecht over en passeren het viaduct in de N34. Hier lopen we het dorpje Ane in. Baudien stuurt haar vader een appje met de quiz “wie weet waarr dit tankstation is?”. Haar vader bezoekt vanwege het werk regelmatig tankstations van dit concern en antwoord in no-time met het juiste antwoord: Ane! Goed gedaan!
Een paar honderd meter verder mogen we plotseling weer linksaf. Dit lijkt niet een heel groot pad, en via een wandelpaadje lopen we een stuk parallel aan de grotere N34. Dan mogen we een stukje het compacte Engelandse Bos door. Wanneer we aan de andere kant het bos verlaten komt al gauw de bebouwing van Hardenberg in zicht.
Via een bijzondere ronde parkeerplaats aan ’t Holt, vlakbij rivier de Vecht lopen we over de rivierdijk naar de Prinses Amaliabrug ten noorden van Hardenberg. Deze fiets+voetgangersbrug overspant de Vecht die zich hier rond Hardenberg kromt. Wanneer we de brug overlopen valt op dat het fietsdek enorm glinstert. Alsof het gemalen glas in verwerkt zit. Ik krijg dit helaas niet op de foto, dus moeten jullie het maar even van mij aannemen.
En dan zijn we in Hardenberg! We zijn er, en etappe 8 zit er op. Met Baudien is het inmiddels traditie om de wandeling af te sluiten met een escape tafelspel en we nemen plaats bij cafe Blij! in het centrum van Hardenberg. Zo kunnen we er ook nog wat lekkers bij nemen. Onder het genot van carrot cake en chocoladetaart spelen we Het Betoverde Bos. Iets kinderlijk qua thema, maar de puzzeltjes zitten wel erg leuk in elkaar. En zo komen de toevallig meegebrachte EHBO-schaartjes ook nog eens van pas.
