Blog

Na een nachtje op camping Klein-Amerika net ten zuiden van Groesbeek zijn we beide al voor de wekker op. De tweede dag van deze meerdaagse is aangebroken. We breken de tentjes af, nuttigen een eenvoudig yoghurt met cruesli ontbijtje en pakken de laatste spullen in de auto. Dan rijden we naar het centrum van het dorp voor een aantal handelingen:

1. Boodschappen,
2. Stempelen,
3. Trappen?

Bij de Albert Heijn aan het voormalige spoor halen we eten en drinken voor deze tweede wandeldag naar Kranenburg. Check, dat is binnen. Daarna lopen we terug naar de Dorpstraat, steken de weg over en lopen het net geopende gemeentehuis binnen. Volgens de website van het Jacobspad Limburg kunnen we hier een stempel halen. Een enthousiaste mevrouw bij de receptie is direct benieuwd welke route we lopen, terwijl ze ondertussen op zoek gaat naar een passende stempel. We vertellen over onze tocht over het Jabikspaad, gestart in Friesland. En dat we gisteren het tweede deel over de Jacobsweg Nieumeghen hebben afgesloten. Vandaag starten we op het Jacobspad Limburg. Ze vindt het prachtig en vraagt wat we van de omgeving vinden. We plaatsen een kritische noot bij het deel van gisteren over alle bedrijventerreinen, waarna de mevrouw als een volleerd VVV-ambassadrice ons uitlegt dat er tussen Arnhem en Nijmegen juist prachtige routes lopen.
“Wat zonde zeg! Jullie volgens ook gewoon de route natuurlijk. Nou bemoei ik me hier weer mee…“. Ze belooft ons dat de komende etappes in deze regio erg mooi zullen zijn en drukt de inmiddels gevonden stempel af op onze nieuwe stempelkaart van het Jacobspad Limburg en in het reisdagboek. Oke, handelingen 1 en 2 zijn voltooid.

Van de derde actie vanaf deze locatie is Baudien nog niet op de hoogte. Hoe komen we nu in Kranenburg vanaf hier? Jan gooit er een kleine verrassing in. Een paar jaar geleden was hij al eens op kampeervakantie geweest bij Groesbeek, en zag toen een bijzonder vervoersmiddel. Er loopt namelijk een oud spoortraject tussen Groesbeek en Kleef, met een halte in Kranenburg. Hierop worden kleine fietstreintjes verhuurd, die je met 2, 4 of meer personen in een kilometer of vijf naar de oosterburen kunt trappen. Een tweepersoonswagentje was een paar dagen eerder al gereserveerd.

Fiets em d’r in!

Keurig volgens Duitse punctualiteit komt de beheerder tien minuten voor aanvang te wagentjes klaarzetten en roept dan de reserveringslijst rond. Wij mogen op het eerste wagentje plaatsnemen, en wanneer alle reserveringen een treintje hebben bezet, volgt de meneer met de instructies, auf Deutsch. Houdt je aan de gewone verkeersregels. Overgangen bedien je handmatig. Rijdt niet door rood. Prima, we mogen gaan.

Met twee fanatieke fietsers is een wagentje vrij vlot op tempo te krijgen. Dat valt ons nog niets tegen. Wel is het bij de wagentjes met stalen wielen een oorverdovend lawaai, wat zich het best laat beschrijven als een luidruchtig rammelende bestekbak. In een klein half uurtje fietsen we, soms wel erg fanatiek, van Groesbeek naar Kranenburg. Omdat we eerst nog naar Nijmegen moeten, en dan in ruim 17 kilometer willen terugwandelen, staat er een kleine spanning op de dagplanning. We vragen aan de beheerster van de fietstrein wat de uiterlijke retourtijd is vanmiddag. “Viertal nach drei” luidt de niet mis te verstane duiding. Oke, dat wordt doorstappen dan. Maar eerst moeten we nog drie kwartier wachten op de bus. Vanuit Kranenburg nemen we de buslijn 58 naar Nijmegen waar we exact volgens planning tegen 11 uur aankomen.

Stempelen bij Frits en Martha

Om 11:15 uur hebben we een afspraak bij de Sint Jacobskapel. Via de website had ik eerder deze week de vraag gesteld of de kapel open is voor het verkrijgen van een stempel. Beheerder Frits gaf per mail aan dat hij er zou zijn. Wanneer we het nauwe straatje Glashuis inlopen zien we Frits al op de uitkijk staan, zomers gekleed in het geel. We worden hartelijk ontvangen, en “kom binnen hoor, de koffie staat klaar!“. Koffie? Staat klaar? De kapel is normaal gezien op donderdags niet geopend. En wij, wij komen alleen voor een stempel… Toch?

We lopen de kapel binnen, waar in het midden een cirkel met houten stoelen is voorbereid. Martha, de vrouw van Frits ontvangt ons, en biedt wederom een kopje koffie aan. Met de voorzichtige druk van de planning van de terugreis deze middag slaan we het kopje koffie beleefd af. Daar hebben we nu geen tijd voor.

Frits gaat er gemakkelijk bij zitten en opent het gesprek. Hij en zijn vrouw zijn erg geïnteresseerd in hoe we hier zijn gekomen. We praten over het Jabikspaad, de Jacobsweg Nieumeghen. En wat brengt het ons? Rust in een druk leven, vrijheid om te gaan en staan waar we willen, diepgang in gesprek, met elkaar, maar ook dit soort leuke onverwachte interacties. De tijd tikt door, voor ons als gasten. Maar als Frits vertelt dat hij ooit van een Franse pastor te horen kreeg dat die geen tijd voor hem had om een stempel te zetten, wordt het ons duidelijk dat er nu tussenuit piepen geen optie is. We proberen het zelf opgelegde tijdskader los te laten en met wat meer aandacht op te gaan in het moment, het gesprek, en de erg attente aandacht die we op dit moment mogen ontvangen.

Na een mooi gesprek van zo’n klein half uur mogen we naar de tafel komen voor een stempel. Volgens de regels van de camino schrijft Martha de datum er bij en kunnen we starten met het vervolg op het Jacobspad Limburg. Maar niet voordat we de pelgrimszegen hebben ontvangen. We mogen gaan staan en kijken naar een geborduurd wandkleed waar de pelgrimszegen staat uitgeschreven. Ingetogen en in een rustig tempo lezen Frits en Martha synchroon de zegen op die ze met geheven armen aan ons meegeven. Dankbaar voor dit mooie intieme moment groeten we Martha en Frits en stappen de kapel uit. Een half uur later van verwacht. Een half uur later dan gepland. Maar wat een bijzondere en verrassende ervaring. Dit hadden we nooit willen missen!

Dat wordt aanpoten…

Maar dan, wat gaan we doen? Direct weer over tot de orde van de dag. Als we de terugrit vanmiddag willen halen om kwart over drie, dan mogen we nu tegen 12 uur wel eens even flink beginnen te lopen. De etappe zal zo’n 17 km zijn, en dat kon wel eens krap tot onhaalbaar zijn. We benen naar de Stevenskerk voor een startfoto en lopen daarna via de Grotestraat naar de Waalkade. Onder de grote brug door, langs het gemaal en vanaf hier de wijde wereld in. Een warme wijde wereld, want de temperatuur loopt door de zon al aardig op, en de beschutting is hier een stuk minder.

Langs het water komen we na zo’n 5 kilometer door het plaatsje Persingen gelopen. Mooie kerk. Gauw een foto. En weer door. Dan steken we de grotere Rijksweg over en komen aan in Beek. Prima dorpje, snel doorkruist. En weer door. Aan de oostkant van het dorp steken we opnieuw de drukke Rijksweg over en komen dan op voor Jan bekender terrein. Hier kruist het Jacobspad namelijk een stukje van het Pieterpad. Op het kruispunt in Zyfflich worden we plots in het Fries toegesproken. Een “Fries om útens” begroet ons. Zelf is de mevrouw in de omgeving aan het fietsen en ze moet alweer verder. Wij ook, de tijd tikt, en we stappen door.

Vanaf Zyfflich komen we weer op onbekend terrein. Een laatste oversteek van de Rijksweg naar Wyler. Even stoeien met de juiste route, die deels de X7-route volgt. En gauw weer door. Het is namelijk al half drie, en we moeten nog bijna vijf kilometer. In de warmte. Naar Kranenburg. Wanneer we het bebouwde kom bord van Kranenburg voorbij lopen kijken we nog even op Google Maps. Hoe ver zou het nog zijn? Nog 1,4 kilometer, en we zijn al voorbij 15:00u. Pffff, warm hier. Doorstappen.

Gehaald! Maar wat?

Met één minuutje over lopen we om 15:14u het terrein van de fietstrein op. Er staat er nog ééntje en we mogen plaatsnemen en direct vertrekken. Zo zeg, we hebben het gehaald en slaken een zucht van opluchting. Blij dat we op tijd zijn. En we trappen de wagen in de stekende zon het station uit. Trappen, o ja. Na 17 kilometer tijdrit-wandelen zijn de benen eigenlijk wel wat moe. Maar het treintje rijdt echt niet vanzelf. Sterker nog, wanneer we bij de overgang het wagentje even stil zetten om een weg te passeren rolt deze zelfs wat terug. Dáárom ging het de heenweg zo makkelijk: vals plat naar beneden toen. Maar nu dus omhoog. De hellingshoek is niet enorm. Maar met de inspanningen van vandaag en eerder deze week is het zeker wel merkbaar. We trappen door en komen na een half uurtje aan op het station in Groesbeek. Inclusief gratis vermoeide benen met spierpijn.

De auto staat gelukkig dichtbij en in de schaduw geparkeerd. We rijden naar overnachtingsadres nummer 2, mini-camping de Bosrand in Heijen. We worden aardig ontvangen door de beheerder en mogen een plekje uitzoeken; het wordt nummer 5 in de halfschaduw. Zo goed als het gaat met de spierpijn, zetten we de tentjes op en springen daarna onder de gloeiendhete douche. Lekker voor de spieren, maar man, wat was die heet. Daarna pakken we de auto naar het centrum van het nabije Gennep en gaan we eten bij de Stadsherberg. Al reflecterende praten we de dag door.

Wat een leuk ontvangst vanmorgen bij het gemeentehuis in Groesbeek! Wat een leuke ervaring op het fietstreintje naar Kranenburg!! Wat een onverwachte maar bijzondere ceremonie met Frits en Martha in de Sint Jacobskapel, met een goed gesprek over zingeving, beleving en de rust en de vrijheid van het wandelen!!! En daarna? Daarna hebben we onszelf verloren aan de tijd. We zijn vanwege terugrit en de ervaren ‘vertragingen’ als een malloot gaan doorstappen. Geen aandacht voor rust, of vrijheid of zingeving of beleving. We hebben nauwelijks oog voor de omgeving gehad en slechts enkele foto’s gemaakt. Deze dag blijkt een wijze les in onze eigen doelstellingen, die we vandaag onnodig naar de achtergrond hebben laten glijden. Met spierpijn als gevolg. Oeps… Vanavond nemen we alle tijd om rustig van het lekkere eten en drinken te genieten, waarna we terugkeren naar de camping.

Net als gisteravond blijven we in het escape room thema, en deze keer door middel van een Exit escape tafelspel. Deze spellen hebben we eerder al op een SUP-board of in een auto gespeeld. Daar kunnen we nu de locatie ‘kampeerplaats’ aan toevoegen. Met een vouwkratje, koelbox en het grasveld als ondergrond spelen we dit papieren avontuur totdat de schemer ons het zicht ontneemt. Zelfs met de meegebrachte kampeerlampjes is het spel niet goed meer te volgen, dus ronden we af. Tandjes poetsen, op bed en uitrusten voor dag 3.

Dag 3

Onverhoopt maar toch stiekem wel verwacht heeft de spierpijn harder ingegrepen dan gewenst. Vooral Baudien weet bij het uitstappen van het tentje dat dit onbegonnen werk is om vandaag een wandelroute van 24 kilometer aan te vangen. Helaas zullen we het hierbij moeten laten. We breken de tentjes af, nemen rustig de tijd voor eenzelfde ontbijt met yoghurt en cruesli en pakken de auto in. We keren terug naar Friesland. Deze wandeldag houden we nog tegoed.