Deze pagina is onderdeel van de miniserie Cotswold Way 2024.
Dag vier! Vandaag is het een B-T-W-weg-ermee-dag. Geen Bouma’s-Toegevoegde-Wandeling op de Cotswold Way. Patrick en Baudien hadden bedacht dat de door Jan voorbereide wandeling naar de bus, ook vandaag niet zou gaan plaatsvinden. Een taxi bestellen zorgt voor minder additionele kilometers, maar vooral ook voor een eerdere starttijd.
We rijden naar het plaatsje Birdlip. Vergelijkbaar met het kleine Stanton van twee weten geleden. In Birdlip parkeren we op het terrein van hotel restaurant Royal George. De taxichauffeur van Dial-a-Cab uit Cheltenham is perfect op tijd. Het is een vrolijke kerel. Afghaans, en hij woont al ruim 17 jaar in Cheltenham. Hij is erg geïnteresseerd in een praatje en vertelt over zijn liefde voor voetbal. Twintig minuten later worden we netjes afgezet bij restaurant Koloshi, waar we gisteren zijn geëindigd. Daar waar die bushalte niet bestond.
Een banaantje, een startfoto, en we kunnen los. Ook hier direct veel hoogtemeters. Langs een boven ons knisperende hoogspanningsleiding lopen we de heuvels op. In de verte, hoger op de heuvels horen we een hoop geknal. Er blijkt verderop een schietsportterrein te zijn. In tegenstelling tot de meegenomen GPX-route komen we daar niet bij in de buurt, maar snijden we een paar kilometer af langs Wistley Hill. Ter hoogte van Seven Springs komen we aan bij een stel rotonde in de kruisende A435 en A436.
Are you lost, my dear?
Volgens het kaartje zou hier om de hoek “The Ultimate Source of River Thames” ontspringen. Patrick vind het wel prima, en blijft even wachten. Jan en Baudien wagen een poging dit natuurwonder te aanschouwen. Langs het rode snackwagentje van Suzie lopen we richting de bron. Nu is het maar goed dat er een informatiebordje staat, want anders hadden we dit magere stroompje in een gat niet als zodanig bestempeld. We kunnen terug. Opnieuw komen we langs het rode karretje van Suzie, die ons vraagt “Are you lost, my dear?“. Nee hoor, we geven aan de Cotswold Way te lopen. “Oh, everybody walks the Cotswold Way, darling“. Ze is best aardig. Suzie in haar karretje. We bestellen een paar drankjes, mogen in euro’s betalen en keren terug naar Patrick bij de rotonde.
Via Leckhampton Hill, met een uitzicht opnieuw over Cheltenham, lopen we door richting Ullenwood. Hier zit een school met randfaciliteiten voor mensen met een verstandelijke beperking. Hier zit tevens de Star Bistro, waar we willen gaan lunchen. Wanneer we bijna binnenlopen horen we een paar vertrekkend wandelaars bekende klanken geven. Dit zouden ook wel eens Nederlanders kunnen zijn. Friezen zelfs. Het wandelstel blijkt uit Harlingen te komen. Wij gaan naar binnen en krijgen op de veranda een fleurig tafeltje toegewezen. Hier is het voor de heren tijd voor de fish&chips, en een wrapje voor Baudien. We worden aardig en vlot bediend, en deze lunch smaakt prima.
Na de lunch lopen we via Crickley Hill terug. Hier heb je opnieuw een prachtig uitzicht op de omgeving. Een meneer op leeftijd wil wel even een foto van ons drieën maken. Via Barrow Wake Viewpoint lopen terug naar Birdlip. De etappe eindigt met een klein maar stevig klimmetje op een onoverzichtelijke doorgaande weg, waar we links om de hoek bij hotel Royal George uitkomen bij onze auto.
Wayside
Tijd voor verhuizing nummer 2.Deze keer rijden we naar Painswick voor overnachting in het derde en laatste huisje van deze vakantie. Direct naast de St. Mary’s Church zitten we in het huisje Wayside, aan de Victoria Street. Een traditioneel klein huisje, met compacte woonvertrekken, compacte slaapvertrekken, maar vooral een aanwezige geur van natte steen; grotlucht. Maar gauw dit hok doorluchten. Dan gaan wij bij gebrek aan tuin wel even buiten aan straat zitten terwijl de ander zich kan douchen. Na ons opgefrist en omgekleed te hebben gaan we opzoek naar wat te eten. Om de hoek zit cafe The Oak, maar daar blijkt de kaart ons niet te bekoren. Even terug zit St. Michaels, een traditioneel restaurantje gerund door Roemenen.
De enthousiaste gastvrouw heeft door haar uiterlijk, aankleding en harde klanken bijna iets komieks, maar weet ons vakkundig een traditioneel menu te slijten. Het eten is hier prima. Alsof je bij je oma eet die even haar best doet. We treffen hier opnieuw een groepje Nederlanders die ons een uur eerder ook bij het huisje hadden gegroet toen we aan straat zaten. Ook zij komen hier eten.
Voor ons is het tijd weer te gaan en we lopen nog even een rondje door het dorp Painswick. Het valt op dat de St. Mary’s Church naast ons verblijf al even aan het klokkenluiden is. Dit begon rond een uur of acht, en is nu al ruim een half uur in een zelfde patroon bezig. Even later horen we van een passerende dorpsbewoner dat het om een oefening gaat. Iedere woensdag toert een groep klokluiders naar een kerk in de regio om daar een uurtje de vaardigheden te trainen. En vanavond is Painswick aan de beurt. Na een uurtje staakt het gebeier en keert de rust terug.
