Het belooft prachtig weer te worden op deze eerste lentedag van 2022. Wanneer ik net na acht uur in de auto stap richting Ommen begint de dag nog vrij mistig en fris. Een uurtje later kom ik in Ommen aan en parkeer ik aan de Zeesserweg, waar de finish zal zijn van deze etappe. Inmiddels is de kou al aardig weggetrokken en loop ik in tien minuutjes naar het treinstation dat net buiten het stadje licht. Alleen in de schaduw voelt het nog wat fris, maar dat zal de pret niet drukken.
In een kwartiertje brengt de lokale boemel mij naar station Hardenberg. Vanaf hier loop je wederom in zo’n tien minuutjes, via de Stationsstraat naar het centrum. De Markt om precies te zijn, wat de finishlocatie van etappe 8 was. Klaar voor de start? Af!
Door de winkelstraat loop je in westelijke richting Hardenberg uit. Je passeert rivier de Vecht, en slaat dan direct linksaf een nieuw betonpad op. Langs een wildwaterkanobaan en diverse toestellen aan een trimbaan kom je uit op het Sumpelpad dat je onder de N343 door meeneemt door een door basisschoolleerlingen versierde fiets+voetgangerstunnel. Even later gaat dit over in het onverharde Bollenkolkpad langs de vele volkstuintjes.
De paadjes blijven mee kronkelen met de loop van de Vecht, waarna je na een paar kilometer uitkomt op de Rheezerbrink. Dit straatje voert je binnen in een prachtig klein esdorpje: Rheeze. Een groot grasveld in het midden. Traditionele en keurig onderhouden boerderijtjes er omheen. En een aantal hedendaagse informatieborden op de locatie die met beelden en teksten duiding geven over het ontstaan van Rheeze.
Aan de andere kant van Rheeze loop je af op de campings Oldemeyer en de Sprookjescamping. Na het authentieke historische esdorpje komt deze kunstmatige gemeenschap toch wat schreeuwerig over aangezien de velgekleurde borden, toestellen en glijbanen al van verre zichtbaar zijn. Voor de campings linksaf, en al snel gaat de omgeving over in bos. Ik schrik nog even op wanneer er na een straaljager ook nog een zwaar militair vliegtuig komt overvliegen die de rust in het bos heel kort wreed verstoren.
Over lange rechte zandpaden trek ik de boswachterij Hardenberg door. Halverwege mag je nog even een sprintje trekken om de drukke N36 onbewaakt over te steken. En aan de overkant is het inmiddels tijd voor een broodje. Echte commerciële lunchlocaties zijn er niet op deze route; er is überhaupt weinig bebouwing in deze omgeving. Maar ook het meegebrachte lunchpakketje smaakt prima.
Het Toetsjesbankje
Dan de tweede helft van het bos. Na in totaal zo’n 5 km bospad versleten te hebben komt er weer bebouwing in zicht. Beknopt, slechts enkele woningen met schuurtjes, maar toch. Dan is dit dé plek van deze etappe: Het Toetjesbankje! Bij de voorbereiding had ik op Google Maps al gezien dat er op deze T-splitsing een picknicktafel zou staan. Beheerd door locals, en inderdaad ook nu blijkt de met toetjes en frisdrank afgevulde koelbox aanwezig. Daar gaan we dus zeker even gebruik van maken. Met neme een versnapering uit de koelbox. Men betale via een QR betaalverzoekje. Met geniete van de gekoelde lekkernij. En men schrijve een bedankje in het gastenboekje. #nomnom
Na het toetjesbankje linksaf en via een kronkelend weggetje kom je uit bij de stuw bij Junne. Als eerste passeer je een vismigratietraject. Hier is met een kleine aftakking van de Vecht een traject aangelegd zodat vissen via losse terrassen het hoogteverschil van de grote stuw kunnen overbruggen. De stuw zelf heeft op het moment een hoogteverschil van ongeveer een meter. Aan de overkant van de stuw is nog een klein schutsluisje.
Na de stuw mag je direct rechtsaf langs het water van de Vecht, waar je even later een vrij solitaire heuvel mag beklimmen. Geen idee wat deze nepberg hier doet? Aan de andere kant maar weer naar beneden dan. Via een deels verhard pad loop ik langs een woonerg waar blijkbaar autocrossers wonen. Er staan een aantal felgekleurde wrakken op het erg, en ook wordt door middel van een beschilderde auto aangegeven dat er versnaperingen in het tuinhuis zijn te vinden. Ik ben al voorzien, de bossen van Landgoed Junne in.
Hier hebben de recente stormen ook hun sporen achtergelaten. De één na de andere boom blokkeert hier de paden. Als wandelaar klauter je er wel omheen/onderdoor/etc. maar voor eventuele fietsers zou dit deel een grotere uitdaging zijn. Langs een grote zandverstuiving eindigt het pad bij de spoorlijn die ik vanmorgen nog gebruikt heb met de trein naar Hardenberg.
Verderop steek ik het spoor over en zie ik Sahara Ommen aangegeven staan. Het Pieterpad wil al rechtsaf, maar ik wil toch nog even die paar honderd meter rechtdoor om ook deze zandvlakte te aanschouwen. Dan is het tijd voor de laatste paar kilometer. Je steekt terug het spoor over en loopt dan langs de Beerzerweg naar het zuidelijke deel van Ommen. Bij de openbare zwemplaats had ik mijn auto geparkeerd, en daar kom ik nu na bijna 23 km stappen zetten weer aan.
Routekaart
