Deze pagina is onderdeel van de miniserie Cotswold Way 2024.
Dag drie op de Cotswold Way! De dag begint met een percolator cursus door Baudien. Koffieautomaten hebben we hier nog niet gezien. Maar Patrick had zijn eigen gloednieuwe percolator meegebracht. Baudien weet hoe hij werkt, dus proberen maar.
Na het ontbijt kan vandaag de auto thuisblijven. Jan had een ideetje voorbereid met een heenrit met een historische stoomtrein, alleen moesten we daar naast 3 kilometer lopen ook nog tot het eind van de ochtend op wachten. Beide niet heel fijne gedachten met de langste dagtrip voor de boeg. We vinden een alternatief in een buslijn verderop die ons in een minuut of 20 naar een opnieuw zonovergoten Winchcombe brengt. Dat weerbericht van een paar dagen geleden lijkt dus volledig in het spreekwoordelijk water te vallen. Want in de praktijk hebben we tijdens het wandelen nog geen drup uit de hemel zien komen.
Ter hoogte van de St. Peter’s Church pikken we de route weer op. Langs hele oude huisjes lopen we naar beneden, de Vineyard Street af. Net voorbij het riviertje de Isbourne slaan we rechtsaf. Eerst door een soort begroeide tunnel, en later een pad langs de lokale cricket club. We steken linksaf de weg over en zien opnieuw een pad omhoog. Een weide met schapen die in het eindeloze lijkt te verdwijnen. Hier maken we in no-time weer flinke wat hoogtemeters terwijl we genieten van het uitzicht.
Bovenop komen we aan bij een grafheuvel, genaamd Belas Knap Long Barrow die van rond 3000 voor Christus dateert. Tijdens eerdere opgravingen zijn hier in de resten van in totaal 31 personen gevonden. De grafheuvel is een aantal maal gerestaureerd, waardoor hij er nu mooi bij ligt. Maar met een beperkte archeologische interesse kun je het ook gewoon als grote bult met gras zien.
You must be over 6 feet tall
De route loopt verder en we komen tot een 300 meter hoog punt. Het is hier nog best bosrijk. We lopen een tijdje door de bossen en passeren een handvol andere wandelaars. Nadat het een tijdje rustig is komt een meneer van een jaar of 60-65 ons tegemoet, en luistert naar een paar woorden die we uitwisselen. “American?… German?…“. Op het moment dat we ons Friese vlagje tonen schiet hem te binnen: “O, hoi, iek ben Mick“. Mick, zelf zo’n 1,70 meter kijkt op van onze lichaamsbouw en verwonderd zich over onze enorme lengte. “Holland, land of the giants“. Praatgraag dat hij is geeft hij ons aan een klein verhaal te willen vertellen.
Een vriend in Rotterdam. Een wedstrijd van Sparta, mogelijk tegen Ajax. En na gezeik op de tribute de ME die het supportersvak komt leegvegen: “Those Dutch police… They mean serious business!“. Maar Mick was aan de meppende ME ontsnapt door door een smal gat bij een koffiekiosk langs te glippen. Weg van de politie, maar blijkbaar oog in oog met de grensrechter. Mick stond namelijk op het veld. Tijdens de wedstrijd. Trots vertelt hij over zijn avontuur, wat volgens horen zeggen zelfs live op TV zou zijn uitgezonden. En dat allemaal in het land der giganten.
We lopen door, waarna we vlot afdalen richting een boerderij. Hier is net een boer bezig met schapen drijven. Samen met zijn drie hondjes heeft hij de boel keurig onder controle en worden de tientallen schapen behendig verplaatst. Voorbij de boerderij lopen we opnieuw op een groot landhuis af. Christian Horner, teambaas van Redbull F1 woont hier, we weten het zeker.
Voorbij het landhuis lopen we opnieuw omhoog. De omgeving wordt wat kaler, de ondergrond ruwer, en we volgend het pad richting de heuvel op noordwaarts. Maar bovenop zijn we de markeringen kwijt. Wanneer een andere wandelaar op ons inloopt weet hij het zeker na een blik op zijn kompas. Hij gaat naar het westen. Wij vragen een passerende mevrouw die met stevige pas in de benen haar twee hondjes uitlaat. Zij wijst ons iets verder noordwaarts, door het hek, en dan buigt de route af naar een golfclub.
Na een paar kilometer komen we inderdaad langs een golfclub. We zijn hier op het hoogste deel van de route, namelijk Cleeve Hill. Inmiddels zijn we wel toe aan een lunch en we lopen door tot we bij hotel restaurant The Rising Sun zijn. In het eetcafé bestellen we allemaal een burgermenu met patatjes en cola. Een prima lunch zo op de langste wandeldag.
Tsjoeke, tsjoeke, tuuuut
Vanaf het restaurant stijgen we in een paar minuten terug de Cleeve Hill op. Hier boven volgen we zo’n 5 kilometer de 300 meter hoge steile helling die uitkijkt over het stadje Cheltenham. De paardenrenbaan valt goed op, en we proberen ons huisje nabije de grote begraafplaats te spotten. Ook zien we vanaf hier de historische stoomtrein voorbijrijden daar beneden.
Het laatste uur dalen we eerst voorzichtig af. Het laatste stukje gaat een stuk steiler naar beneden, tot aan het meertje Dowdeswell Reservoir. Ten hoogte van restaurant Koloshi willen we de bus pakken terug naar Cheltenham. Maar alles wat we hier zien, geen bushalte. Een behulpzame medewerker vertelt ons dat we gewoon in de berm kunnen staan en de straks komende bus kunnen aanhouden. En inderdaad, 10 minuutjes later springen we op de dubbeldeks bus naar Cheltenham centrum. Bij de busterminal bij Royal Well stappen we over op de bus naar Prestbury en daarmee zijn we op de zelfde plek waar we vanmorgen zijn gestart. Nog de laatste kilometer terug naar het huisje lopen, en dan de beentjes omhoog en in bad!
Voor vandaag laten we ons bedienen. De Britten laten hun eten thuisbezorgen via JustEat. En we bestellen bij een Italiaan een paar bakjes pasta. Iets prijzig, iets karig, maar wel prima op smaak. Jan loopt nog snel even voor sluitingstijd naar een kleine buurtsuper voor een ijsje, en dan zijn we eigenlijk wel klaar met de dag. Het is mooi geweest. Tot morgen!
