Voor de laatste etappe 26 van het Pieterpad-project zijn Marjan, Steven en Nynke meegekomen. We hebben er gelijk maar een heel weekendje weg van gemaakt. Zaterdag een rondleiding door de grotten onder de Sint-Pietersberg. Daarna, zoals het mijn Pieterpad-uitstapjes gewoon is geworden: een escape room. Op mij na was het voor iedereen een eerste keer. En ’s avonds lekker uit eten bij India House. We overnachten ook in Maastricht.
En dan is het toch echt zondag, en zullen we straks beginnen aan de allerlaatste etappe van het Pieterpad. Vanaf het hotel rijden we in een paar minuutjes naar de grote ronde parkeerplaats bij de Sint-Pietersberg. Op zondag is de OV-dienstregeling wat beperkt dus lopen we eerst nog een ruime kilometer om bij de dichtbij zijnde bus route te komen. Met een overstap bij de Markt komen we even later aan het op treinstation. We mogen nog 20 minuutjes wachten op de trein die ons naar Valkenburg zal brengen.
Waar ik twee weken geleden nog met vrienden de trein in stapte voor de één na laatste etappe, komen we nu aan op station Valkenburg. Vanaf hier is het nog een ruime kilometer om bij het beginpunt van de laatste etappe uit te komen, namelijk de rotonde bij Strabeek, dat net westelijk ligt van Valkenburg. Dan, bijna 11:00 uur kunnen we eindelijk beginnen aan de officiële route.
Na een kwartiertje lopen met het zicht op en richting de beboste heuvels slaat het pad rechtsaf voor boscafé Tivoli. Een smal voetpad loopt hier langs de Kleine Geul, en langzaam klimt het pad en komen we steeds wat hoger te lopen. Even later slaan we haaks linksaf, en omhoog. En flink omhoog ook. Een oprechte kuitenbijter hier bij dit bosweggetje. Deze tien minuten omhoog zorgen voor een flinke opwarmronde, en we komen hier aan in Berg en Terblijt. Berg laten we rechts van ons, en we volgen de Lindenstraat door Terblijt.
Bemelerberg
Aan de andere kant lopen we het dorpje uit en komen we aan bij een bosrand waar aangegeven staat dat we het gebied van de Bemelerberg betreden. Het paadje kronkelt door het bos met zo nu en dan het zicht op verschillende verlaten mergelgroeves. En dan komt het dorpje Bemelen in zicht. Ter plaatse staat er niet over aangegeven, maar hier op het midden van de etappe zou zich een lunchlocatie bevinden. We schuiven aan bij Die Twie tegenover de Laurentiuskerk. De serre hier blijkt afgehuurd voor een Sarah-feestje, waar voor ons de wachttijden wat opliepen. Maar een uurtje later hebben we wel goed gegeten en vervolgen wij onze weg voor de tweede helft.
Over de Vieversgrubweg loopt het pad langs verschillende boomgaarden en na nog geen half uur lopen horen we in de verte de voetballers van vv Scharn hun pot afronden. Via de gelijknamige wijk Scharn lopen we aan de oostkant Maastricht binnen! We zijn er! Maar ook nog niet 😀 De Sint-Pietersberg ligt namelijk aan de andere kant van de stad. Langs de Antonius van Paduakark, de rotonde met de Engel van Maastricht en langs de Koepelkerk komen we aan bij het station. Via een fietstunneltje passeren we het spoorterrein waarna we aankomen aan de voorkant van het station.
Vanaf het treinstation loop je over de Stationstraat naar de bekende Sint Servaasbrug. Deze stenen brug in en over de Maas is de oudst bekende brug van Nederland. Via de Stokstraat lopen we rond de Onze Lieve Vrouwe Basiliek. Op de hoek halen we een welverdiend ijsje bij Luna Rossa. Dan komen we aan bij een plein waar een fanfare het bekende Ungarischer Tanz No. 5 van Brahms ten gehore brengt. Inmiddels is het ijsje ook op en lopen we door.
We komen langs de met klimop begroeide panden in de Koestraat, waar de terrasjes vanwege het prachtige weer inmiddels uitpuilen. Dan linksaf de Sint-Pieterstraat in, die ik herken van twee weken geleden. Toen mochten we hier voorafgaand aan de Pieter-etappe op zoek naar aanwijzingen voor een puzzeltocht. Dan steken we het riviertje de Jeker over. Over deze kaarsrechte Sint-Hubertuslaan lopen we richting Meldkamer Limburg. Dan nog even de N278 oversteken, en dan ziet het er bekend uit. Dit is de weg omhoog richting de Sint-Pietersberg! Hier reden we vanmorgen om de auto te parkeren.
De Sint-Pietersberg op!
Voor het 18e eeuwse Fort Sint Pieter gaat het pad rechts flink omhoog. In het begin een fietspad, dan naast het fort een trap omhoog en ten hoogte van de bovenkant van het fort wordt het weer vlakker. Hadden we nog niet genoeg omhoog gelopen vandaag? Gisteren hebben we bij de rondleiding in de grotten hieronder (Grotten Noord) nog geleerd dat er in totaal 200 km aan gangenstelsels is uitgehouwen in dit gebied. Ook leerden we dat een heel groot deel daarvan al niet meer bestaat om dat de aangrenzende ENCI-groeve steeds groter werd en tot 2019 hier met hun mijnbouw het grootste deel van de Pietersberg al heeft afgegraven. Wanneer we tussen de boven doorlopen zien we hiervan het resultaat.
Een immens grote groeve doemt voor ons beneden op. Bij het uitzichtpunt Kiekoet Oehoevallei is de schaal van dit project goed zichtbaar. Grote grottengangen die ooit gebruikt werden voor de afvoer van mergel lijken nu maar kleine gaten in de bergwand. Wat is hier een hoop steen verzet! Na dit uitzichtpunt lopen we aan de oostkant bovenlangs verder. Een rechte weg brengt ons steeds dichter de grote schoorsteen van ENCI.
En dan… vlak voor het einde van deze rechte weg is een kleine paadje naar rechts. We did it! Naast een eindsteen en een plakkaat van het eindpunt van het Pieterpad is hier een enorm overhangend stalen uitzichtpunt boven we mergelgroeve. Wow! Wat een uitzicht!
Vanaf hier een enorm gat onder ons tot aan de schoorsteen aan de overkant die op ruim 900 meter vanaf hier staat! De geel-grijze mergelwanden. Het turquoise water. De duizelingwekkende hoogte van dit plateau. Supertrots op Marjan, Steven en Nynke die ondanks wat vermoeide benen, toch maar even ruim 18 kilometer hebben gelopen! Wat een rijkdom om deze tocht samen met hun te mogen afsluiten. Ca. vijfhonderd officiële kilometers, maar nog heel wat meer als je alle extra stappen mee telt om bij begin en eindplaatsen uit te komen. Net iets meer dan een jaar bezig, maar ruim voor mijn geambieerde deadline van kerst 2022.
En dan het laatste stukje van de route. Vanaf het eindpunt wordt je nog in zo’n 2 kilometer teruggeleid naar de parkeerplaats. Met een flinke daling op de Zonnebergweg, glooiende heuvels weer omhoog langs de Sint-Pieterkerk op de berg. Ook langs de ingang van de grotten waar we gisteren nog de rondleiding hadden en dan zijn we terug bij de parkeerplaats. Het zit er op. Gauw naar huis, want de beentjes zijn zo moe!
Routekaart
