Dag twee van mijn solo-weekendje op de grens van Gelderland en Limburg. Ik start de dag met een prima ontbijt in het hotel De Kroon aan de Markt in Gennep. Deze plaats zal vanmiddag tevens de finish van de Pieterpad-etappe zijn. Net als gisteren loopt de OV-verbinding vandaag via Nijmegen, al is die vandaag een half uurtje korter. Vandaag ook geen hinder van wielerrondes, dus kom ik rond kwart voor tien aan in het centrum van Groesbeek.
Via de Dorpstraat en de aansluitende Pannenstraat loop je langzaam omhoog. Bij de Cosmas en Damianuskerk is op deze zondagochten al wat meer drukte vanwege de aanloop van de kerkdienst die waarschijnlijk om 10 uur zal aanvangen. Bij de rotonde met de opvallende Zuidmolen sla ik rechtsaf en waar het einde van de bebouwde kom wordt aangegeven mag ik het bos in. Een kwartiertje later kom ik aan bij de bosrand met een informatiebord over de ijstijd. In de verte zijn een aantal heuvels te zien.
Waco Glider monument
Wat meer op de voorgrond staat een metalen stellage. Dat zal vast het Waco Glider Monument zijn. Hoewel er over het prikkeldraad en door de akkers met graan duidelijke sporen zichtbaar zijn besluit ik toch maar even om te lopen over de vaste paden. Dit monument is een replica silhouet van een Amerikaans zweefvliegtuig (Waco CG-4) dat tijdens de tweede wereldoorlog in grote getale is ingezet in deze regio.
Ik vervolg mijn route en kom aan op de grens van Gelderland en Limburg. Bij een informatiebord “Geopaden op de stuwal” kijk ik naar de verschillende soorten zwerfkeien. Ik twijfel nog even over een klein uitstapje over de Mookerheide, maar besluit toch de originele route van het Pieterpad aan te houden langs de Apostelweg. De route slaat linksaf de bossen in bij een perceel met allemaal dode bomen. Een bordje leert mij dat het om afgestorven bomen gaat die last hebben gehad van een boomschorskever. Vanaf hier begint direct een forse stijging de Kiekberg op. Aan de andere kant van de Kiekberg daal je af en kom je langs de Molenbeek dam die zorgt voor een klein stuwmeertje.
Landgoed Sint-Jansberg
Over de dam loop je langzaamaan de Sint Jansberg op. Diverse informatiebordjes verwijzen naar een enorm landgoed met landhuizen, vijvers, moestuinen en een ijskelder. Rond 1863 gebouwd en aangelegd, maar in de tweede wereldoorlog volledig verwoest. Alleen de oude ijskelder redelijk bewaard gebleven en door Natuurmonumenten omgebouwd tot vleermuizenverblijf. Aan de oostzijde van de Sint Jansberg daal je weer langzaam af totdat je aan de voet het Duitse Reichswald de weg schuin oversteekt. Hier op de grens bevind zich eethuis De Diepen. Een welkome rustplaats voor de vele wielrenners en motorrijders. Ook ik neem plaats voor een korte eetpauze.
Tijd voor het laatste deel van deze etappe. Achter de lokale tennisvereniging langs loop je Milsbeek binnen. Bij een bankje aan de Langestraat staat een bordje met de melding dat een lokale goedlachse boer in 2020 is overleden en dat dit bankje er ter nagedachtenis staat. De bijgeplaatst foto toont een karakteristiek boerderijtje wat ik even verderop ook zie staan. Helaas niet meer in al te beste staat, maar wel met een bijzonder groot houten paard in de voortuin.
Aan het eind van de Langestraat tref ik een oude echtpaar dat ook het Pieterpad loopt. Ze komen ook uit het Noorden; Emmen, en nemen naar eigen zeggen als pensionado’s rustig de tijd om het pad te lopen. Zij slaan af bij de kerk met de onmogelijk naam Onze-Lieve-Vrouw van Altijddurende Bijstandkerk om de oorlogsgraven te bezoeken. Ik stap alleen verder.
Vesting ’t Genneperhuis
Ten hoogte van het theehuisje van Milsbeek steek ik de weg over en kom op een keurig aangelegde fiets/wandelroute. Dit blijkt het terrein van voormalig vesting ’t Genneperhuis. Vanaf satellietbeelden is goed zichtbaar dat het hier om een oud verdedigingswerk gaat. Op de splitsing in een rivier, met duidelijke omwallen en slotgrachten. Het pad kronkelt vanaf hier langs de ruïnes van de oude vesting en geeft al op kilometers afstand een prachtig zicht op Gennep, de eindlocatie van vandaag.
Ten hoogte van waar ooit de vestiging gestaan zou hebben dwaalt een maaistrook in het gras af naar rechts. Nieuwsgierig naar wat er nog zichtbaar is volg ik deze route en kom na een paar minuutjes aan bij de oude muren. Er schijn bovenop de ruïne een uitzichtpunt te zijn. Ik ben benieuwd, en loop de stalen trappetjes op richting de oude vesting. Geen bloeddorstige soldaten met allerlei wapentuig. Wel diverse stekelige planten die de verdediging van deze locatie langzaam hebben overgenomen.
Bovenop het uitzichtpunt heb je zicht op de Maas aan de linkerkant, die hier de grens tussen Limburg en Noord-Brabant belijnt. En rechts de afgesplitste rivier de Niers, die bovenlangs Gennep uiteindelijk Duitsland in verdwijnt. Diverse informatieborden geven een beeld van de betekenis van deze locatie in het verleden.
Dan het allerlaatste stukje. Nog één kilometer totaan het viaduct in de N271. Over het rivierdijkje aan de Niers loop je het laatste stukje op Gennep af en komt de solitaire Sint-Martinustoren in het zicht. Dit restant van een voormalig veel grotere kerk is overdag vrij toegankelijk voor een beklimming tot aan de hoogte van de luidgaten. Vanwege de gemonteerde telefonieantennes en duivengaas is het uitzicht helaas niet erg bijzonder.
Vanaf de Sint-Martinestoren loop je de laatste 50 meter door de Torenstraat naar de Markt. Bij het authentieke gebouw waar nu de VVV is gevestigd is deze etappe klaar. Ook dit solo-weekendje zit er alweer op. Achttien etappes in de benen, nog acht te gaan. Maar voor vandaag eerst weer terug naar huis. Op naar Drachten.
