De herfstvakantie 2025 heeft zich dit jaar ingeluid met veel wind en regen. Naweeën van storm Benjamin en ook voor het laatste weekend vooral nattigheid in de weersvoorspellingen. Dit weekend willen we de twee laatste etappes op de Jacobswegen in Nederland gaan lopen. Zoals gebruikelijk bij onze zuidelijker routes carpoolen we vanuit Joure, en in drie uurtjes rijden we naar het mooie glooiende Limburg. De vorige keer zijn we geëindigd in Sittard. Maar om daar te komen moeten we eerste nog een stukje met het OV.
We parkeren achter het station in Meerssen, waar we vanmiddag onze eerste wandeldag willen aankomen. We pakken de trein naar Maastricht, waar we aansluitend moeten overstappen op de lijn naar Sittard. Zoals op dit avontuur gebruikelijk krijg ik hier van Baudien de symbolische tekening en vraag van de dag. Vandaag het Alziend Oog. Het alziend oog van een medereizigster valt op onze stempelkaarten, en ze geeft aan dat ze er zelf ook al een paar heeft volgelopen op pelgrimages in Spanje.
Omgekeerd krijgt Baudien van mij iets overhandigd. Een klein presentje als aanmoediging voor het trotseren van het slechte weer dit weekend. Een fotolijstje met daarin een kaartje “Dansen in de regen”. Hoewel het nu nog droog is liegen de actuele verwachtingen op Buienradar er namelijk niet om. Maar misschien valt het mee vandaag.
We komen aan op het station van Sittard en lopen via de Stationstraat en Steenweg het centrum door tot aan de Markt in de binnenstad. Vanwege de eerste spatjes gaat de het eerste deel van de regenkleding alvast aan. Maar dan moeten we plots de Hema in. Ik heb namelijk bij de fotosnelservice hier in Sittard een afdrukje laten maken voor in het eerder gegeven fotolijstje. Een bewerkte foto van ons op een eerdere zeiknatte wandeltocht. Bedroefde koppies. Niet de mooiste foto, maar daarom juist. Het mooie zien in alle treurigheid. In een tweede kaartje licht ik het bedankje toe: 1 uitnodiging, 3 wandelgidsen, 5 provincies, 25 wandeldagen, 113 uren, 123 woonplaatsen en 555 kilometers. Een prachtig avontuur, waarbij we nu van start zullen gaan met de laatste 2 etappes in Limburg. Zullen we nu dan beginnen? Baudien geeft aan ook nog twee presentjes te hebben. De ene is voor vanavond, en de andere voor morgen als we het gehaald hebben. We stoppen alles droog weg en duiken diep in de regenkleding. Okay, let’s go!
Een kaarsje branden
Langs de Molenbeek lopen we dwars door Sittard richting het zuiden. De route begint op deze manier verrassend. Langs diverse woonwijken, maar door de beekjes, parkjes en stukjes bos een heel landelijke aanblik. Je waant je echt niet in de stad. Bij Mustergeleen, wat we heel letterlijk links mogen laten liggen loopt de route af op het geboortehuis van Pater Carolus Houben. De beste man is ons verder niet bekend. Wel zien we op een pand dat een typisch Limburgs boerderijtje lijkt een bordje dat de kapel open is. We volgen de bordjes naar binnen en komen in de voormalig boerenschuur aan in een volledig ingerichte Limburgse kapel. Rijk gedecoreerd. Beelden, franje, en vele tientallen, misschien wel honderden kaarsjes. Baudien heeft nog wat wisselgeld over van vanmorgen en we besluiten een kaarsje te branden voor naasten die op dit moment wat steun kunnen gebruiken. Tevens hopen we dat het misschien iets aan het barslechte weer veranderd, want de regen wordt zo nu en dan heviger.
Via de Pater Karelweg lopen we het terrein af en komen we even later langs het spoor te lopen, met aan onze andere zijde de snelstromende Geleenbeek. Na een kilometer slaan we linksaf over de beek en lopen dan recht af op een oude steenfabriek. Een lange rechte loods en een enorme stenen schoorsteen, in 1919 gebouwd als stoomfabriek Sint Jozef: de beschermheilige van timmerlieden en arbeiders. We moeten even zoeken naar de bewegwijzering, maar blijken dan rechts om de fabriek het bos in te moeten trekken. Hier begint een flink klimmetje de Danikerberg op. In een paar minuten stijgt de route 45 meter naar de volledig beboste top. Een voordeel van het bos is, dat de harde regen minder opvalt door het hoge bladerdak.
Aan de andere kant glibberen we de natte maar prachtig glooiende kleipaadjes naar beneden en komen we in het kleine dorpje Sweikhuizen. Over de weg mogen we weer linksaf, opnieuw kleine kronkelende paadjes in. De paden gaan over in een vorm die ons meer doet denken aan regenafvoerkanalen. Een soort recht aangelegde brede goten van een meter of twee. Dwars door het bos, en met boomwallen en hoger geleden zijkanten. Misschien ook wel oude paden die door de eeuwen heen zover zijn uitgesleten dat ze nu 2 meter lager liggen dan de wallen om ons heen?
Tralies voor de kerk
In het Stammenderbos kruisen we een paar keer de rood-wit gemarkeerde route van het Pieterpad. Hier liepen we drie jaar geleden in oktober met twee andere vrienden de één na laatste etappe op het Pieterpad. Toen ook vanaf Sittard, maar wel via een hele andere route tot aan hier. Vandaag lopen we door over het Oliemolendervoetpad, steken de Geleenbeek nog eens over en komen dan in de plenzende regen aan bij een oud kerkje: de St. Annakapel. Hier zouden we de eerste stempel van de dag moeten vinden.
Een groot zwart ijzeren traliehek verspert de doorgang naar binnen. Wel zien we binnen reikafstand een houten kistje op de grond staan. Nat van de regen, die met de wind op de voorgevel een eerste halve meter het kerkje wordt ingeblazen. In het kistje liggen naast kaarsjes ook een houten stempel, en een inktkussen. Met de buiken strak tegen het traliehek, reikend naar binnen proberen we onze stempelkaarten droog uit de beschermzakjes te halen en zo nog enigszins droog een stempel bij te zetten. Een heel gestuntel met het aan elkaar doorgeven van alle benodigdheden. Maar het is gelukt! Een afdruk in groene inkt van de stempel van de Sint Annakapel.
Na het kerkje voegt de route opnieuw samen met die van het Pieterpad. We lopen ten hoogte van station Spaubeek en met een oversteek van de snelweg het gelijknamige dorpje binnen. Na Spaubeek wordt het landschap iets opener. Lange rechte gravelpaden en eindeloze akkers waar tot voor kort nog mais stond. De luchten betrekken opnieuw in alle tinten grijs. De regelkleding en wandelschoenen beginnen na zo’n 4 uren in de buien er de brui aan te geven en slaan door. De eerste tekenen van nattigheid door onverwachte wat koudere tenen, of een klamme aanraking wanneer je even een broodje uit je tas haalt.
De oude watertoren bij Schimmert doemt op in de buien. Een bijzonder contrast met de fleurige kleurige bloemetjes op de voorgrond. In de regen lopen we Schimmert binnen, waar we een groepje kinderen en twee begeleidende heren zien komen aanlopen. Ze hebben een vraag. Ze zitten bij Jong Nederland, een padvinderclub, en vragen of wij ook aliens hebben gezien, en of we dat voor een opdracht van hun op video mogen verklaren. Prima. Ondanks de regen hebben zowel kids als begeleiders de grootste lol. Na Schimmert volgt er een prachtig pad langs de Watervalderbeek. Terwijl we in de richting van de zon lopen, doet die zo zijn best om nog net eventjes door te breken voordat hij over een uurtje onder zal gaan.
Net niet
We komen aan in Meerssen, bij de Basiliek van het Heilig Sacrament. Een paar minuten na vijf. Een paar minuten na sluitingstijd. We hadden gehoopt hier een tweede stempel te kunnen vinden, maar zullen dat morgen opnieuw moeten proberen. Het is eerst tijd voor een warme douche, dus op naar ons verblijf. Via het Proosdijpark lopen we naar de auto, en rijden we in een half uurtje vanaf Meerssen, dwars door Maastricht naar het Belgische Millen. We hebben geboekt bij De Twee Broeders, direct naast de Stephanuskerk en moeten de auto even verderop parkeren. Tassen mee, en op naar de kamer.
Na een lekker warme douche lopen we het dorpje in voor een warme maaltijd. Bij Dine&Ice bestellen we een welverdiende burger met frietjes. Wat een dag was dit. Niet eerder hadden we zo veel regen en zulke doorweekte kleding en schoenen. Bij terugkomst op de kamer hangen we de spullen opnieuw goed uit en zijn we maar wat blij met de grote handdoekradiator in de riante badkamer. Hopelijk is het voor morgen droog.
Geheel volgens onze traditie bij wandelweekendjes openen we een Escape Room tafelspel. En daarnaast mag ik nu het eerste cadeautje van Baudien openen. Haar moeder had haar dit fleurig verpakte presentje meegeven, te openen voor bij het escape spel. Het pakje van zo’n 20 bij 10 centimeter, en een centimeter dik doet denken aan een chocolade reep. En het klopt! Een heerlijke mega caloriebom van chocolade, honing en amandel. Lekker hoor! Zoals te verwachten heeft de reep het einde van het spel helaas niet gehaald. Wij zelf overigens ook niet helemaal. We zijn te moe voor de laatste eindpuzzel en besluiten tandjes te poetsen en de rust op te zoeken. Tot morgen!
Routekaart
De route van deze 9e etappe op het Jacobspad Limburg loopt via:
- Sittard
- Munstergeleen
- Geleen
- Spaubeek
- Schimmer
- Meerssen
