Na een zeiknat gisteren hopen we op een droger vandaag. We hebben beide best goed geslapen. Daarbij zat het uurtje dat we cadeau kregen vanwege de omschakeling naar wintertijd natuurlijk ook mee. We hebben een lange wandeldag op het Jacobspad Limburg voor de boeg, en om geen tijd te verliezen melden we ons om half 8 bij het ontbijt. Dat wordt geserveerd in de grote zaal van Hoeve Dewallef tegenover het hotel. In de verder nog verlaten ruimte is de bediening wel al druk bezig geweest een zeer luxe en uitgebreid ontbijtbuffet klaar te zetten. De aankleding van de ruimte doet ons denken aan dat er waarschijnlijk de avond tevoren een trouwreceptie is gegeven, wat later bevestigd wordt als we buiten bij geparkeerde auto’s witte lintjes rond de buitenspiegels geknoopt zien.
Met de buikjes gevuld springen we in de auto en rijden naar het Waalse Visé. Dit is het eerste Belgische dorpje onder Maastricht, en vanwege een bijzondere topografische ligging volledig Franstalig. En dat op nog geen 2 kilometer van de Nederlandse grens. We parkeren bij het gemeentehuis en lopen in een paar minuutjes naar het treinstation. Het vermoeden uit de reisplanner wordt bevestigd: in het weekend geen treinen, maar vervangende bussen. Baudien vraagt in haar beste Duolingo Frans of een paar locals weten waar die bus vertrekt, en we worden naar de taxistandplaats verwezen.
Rood met wit
Het is fris, een graad of vijf, en gelukkig laat de bus niet lang op zich wachten. In een half uurtje rijden we langs diverse dorpjes naar treinstation Maastricht. Over een klein half uurtje moeten we overstappen, dus voldoende tijd voor de volgende tekening van Baudien. Ik krijg een tekening van een rode Jacobsschelp. De routestickers van het Belgische deel schijnen rood op wit te zijn, en de begeleidende vraag is of er na vandaag een vervolg komt op het Jacobsavontuur en vooral ook waarom. Het eerste antwoord zal duidelijk zijn, dit avontuur smaakt naar meer. En het waarom, daar gaan we eens woorden voor vinden. Daarover nadenkend brengt zo’n reis zoveel meer dan alleen die paar stappen, of de bijzondere locaties.
In een paar minuten rijden we naar Meerssen, waar we gisteren als verzopen katten aan zijn gekomen. De treindeuren gaan open en een warm zonnetje schijnt ons tegemoet op de verder nog frisse ochtend. Maar het is droog! We lopen door het parkje terug naar de Basiliek, waar deze zondagmorgen de deur geopend staat. We treden binnen en blijken helemaal alleen te zijn. Er is niemand. En na een uitgebreide speurtocht moeten we ook concluderen dat we hier geen stempel weten te vinden, en ook niemand die ons verder kan helpen. Helaas.
We lopen Meerssen uit en volgen het riviertje de Geul. Het zelfde riviertje dat 10 kilometer oostelijk door het bekende Valkenburg loopt, en iets westelijk uitmond in de Maas boven Maastricht. Dan steken we de drukke snelweg over en komen bij De Dellenweg. Een breder en mooi aangelegd pad langs een helling. En het is hier populair. Diverse hondenuitlaters, wielrenners en toerfietsers. Goed bezig mensen! Volgens de aanwijzingen moeten we zo met een klein haarspeldbochtje naar rechts. Wanneer we een paar honderd meter verder zijn hebben we nog steeds geen afslag naar rechts gezien. We zoeken op onze telefoon met GPS de exact locatie op, en blijken een paar honderd meter terug te moeten? Hoe hebben we die gemist dan?
Verborgen beklimming
We lopen een heel stuk terug maar zien nog steeds geen afslag. Pas op enkele meters van de plaats waar GPS aangeeft dat we er in moeten, zien we een overgroeid pad. We trekken wat takken aan de kant, en dan blijkt er een bielzentrapje verscholen achter de bosjes. De bijbehorende wegwijzer bevind zich tevens achter deze begroeiing. Geen wonder dat we die gemist hadden. We beklimmen de trap omhoog en komen bovenaan op een vlakker heuvelplateau te lopen. Over boeren gravelpaden lopen we richting de rand van Maastricht.
Aan de westkant van de stad sluit de route opnieuw aan bij die van het Pieterpad. Dwars door de stad lopen we richting het centrum. Het is inmiddels rond de middag, en de diverse broodjeszaken doen hun best om ieders honger aan te wakkeren. Bij de Bagels and Beans bestellen we een paar lekkere broodjes ’to go’, want dan eten we die onderweg wel op. En hoewel ze zeker hun best deden, behoede de drukte ons van een spoedig vertrek. We moeten bijna 20 minuten wachten tot we de broodjes meekrijgen. Dan hadden we ook wel even kunnen zitten. Zonder zitpauze lopen we verder.
Over de Sint Servaasbrug steken we de Maas over en lopen we het westelijk deel van de stad in. Via de Grote Straat komen we aan op het bekende plein het Vrijthof, waar violist en dirigent André Rieu regelmatig grote muziekfeesten organiseert. Aan de overkant van het plein gaan we binnen bij de ingang van de Sint Servaasbasiliek en kapel. Bij de receptie krijgen we de eerste stempel van de dag. Deze keer een ovale afdruk, die we volgens mij nog niet eerder hadden. En niet alleen de eerste stempel van de dag, maar ook de eerste stempel in ons gloednieuw officiële internationaal erkende Credential: het stempelpaspoort voor pelgrims. Er blijkt ruimte voor zeker 72 stempels, dus kom maar op!
Stempel 1 is binnen, op naar nummer 2
We bedanken de meneer en lopen rond de basiliek de andere kant van het stadscentrum door naar de andere basiliek in de stad. We bezoeken de Onze Lieve Vrouwe basiliek, waar het een donker en schemerig binnenkomen is. In het eerste portaal is het wat drukker, en via een paar oude eikenhouten deurtjes rechts komen we in de grote basiliek. Hier is het nog donkerder. En stil. En geurig van een rokerige lucht van kaarsen en wierrook. Via een gang achterin vinden we een receptiebalie. Ook hier krijgen we een stempel bijgezet door de aanwezige dames. Wederom voor ons een bijzonder exemplaar. De meeste stempels zijn getekend vanuit een afdruk van lijnen, en de leegte doet de rest. Zoals je normaal ook een tekening zou maken. Deze stempel is in het negatief: een volledige massieve afdruk, waarin juist een gezicht is uitgesneden. Nummer twee in de pocket!
Via de Hoge Brug steken we de Maas terug over naar de oostkant. We komen aan bij de middeleeuwse Maaspunttoren, ooit onderdeel van de middeleeuwse verdedingswerken bij Wyck, op de rechter Maasover. Langs een immens groot kantoorgebouw van de provincie Limburg en een paar jachthavens aan de Maas lopen we de stad zuidwaarts uit. Aan de overkant zie ik de ENCI fabriek die ik vanuit een ander perspectief eerder gezien heb. Drie jaar geleden bij het afronden van het Pieterpad stonden we op een glazen balkon boven aan de cementgroeve en was het pad voltooid. Nu lopen we aan de overkant van de Maas en willen we later vanmiddag het Jacobspad Limburg afronden. Maar nu juist ook als begin van een nog verder te exploreren internationaal avontuur.
De ‘eindstempel’
Bij Oost-Maarland slaan we de stempellocatie even over omdat we zien dat het een horecaonderneming betreft. Die hebben vaak niet de mooiste exemplaren, dus we gaan verder naar Eijsden. Hoewel we vandaag prima wandelweer hadden begint het nu later op de middag wat meer te waaien. We komen aan bij de laatste Nederlandse woonplaats aan de route. In drie wandelgidsen vanuit het Friese Sint Jacobiparochie, helemaal naar het Zuid-Limburgse Eijsden. Wat zou het symbolisch een mooie afsluiting zijn als je hier een ‘eindstempel’ zou kunnen halen. Maar helaas, Eijsden kent geen officiële stempellocaties. Gemiste kans…
Het Nederlandse deel van de tocht zit er op. Dan is dit het moment dat Baudien haar tweede cadeautje mag uitpakken dat ze vanmorgen voor het ontbijt al in de rugzak mocht stoppen. Het verhullende doosje thee blijkt alleen als beschermde verpakking gebruikt te worden. Want in het doosje zit, naast een paar zakjes thee: de laatste stempel. Ik het niet kon geloven en/of accepteren dat Eijsden geen eindstempel zou hebben voor het symbolisch afronden van dit avontuur op het Nederlandse deel van de Jacobswegen. En volgens het Friese gezegde “as it net kin sa’t it moat, moat it mar sa ’t it kin” heb ik zelf dan maar een eigen stempel laten maken. Gepersonaliseerd en wel. Met de portretten van de foto van gisterochtend. Teksten er in het rond omheen en een paar iconische elementen van toepassing op onze reis. Baudien is blijverrast en opent direct het meegeleverde inktkussen. Afdrukken in paars/indigo, op de vandaag in gebruik genomen stempelkaart en in het wandeldagboek.
Voor ons rest nog het laatste stukje. Om Nederland echt af te sluiten hebben we besloten door te lopen tot voorbij de grens. Vier kilometer onder Eijsden passeren we de Nederlands-Belgische grens en treffen onze eerste Jacobsweg markering aan. Inderdaad de eerder aangekondigde rood-op-wit stickers. Over de verder niet aangegeven grens lopen we een kaarsrecht pad van een kilometer tot aan de grote stenen treinbrug Pont des Allemans, waarbij we onder de grote boog doorlopen. Dan de laatste kilometer van de dag. Over de kades van de Maas lopen we richting het station Gare de Visé, en we komen even later aan bij de auto.
Het deksel mag er af
En dan staat Baudien te popelen. Niet alleen vanwege de honger en een gewenste sanitaire stop, maar nog meer van het cadeautje wat zij al het hele weekend had toegezegd. De wandeltocht zit er op, dus ik mag het nu uitpakken. Ze houdt een groter vierkant wit doosje vast en ik mag de deksel er af lichten. Dan een doekje open vouwen, en dan ligt er een echte grote rode Jacobsschelp. Wat een leuk cadeautje! Een mooi aandenken aan de afgelopen 555 kilometer schelpvormige wegwijzers volgen. En, vervolgt Baudien, een schelp met een persoonlijk verhaal van hoe het hier is gekomen. Al afgelopen zomer heeft ze haar kleine grote nichtjes Selma en Marieke een vakantieopdracht meegegeven. Of zij op vakantie aan de Franse kust op zoek wilden naar de mooiste Jacobsschelpen. Natuurlijk ook voor hunzelf als souvenir, maar graag ook ééntje als cadeautje voor het voltooien van de Nederlandse Jacobswegen. Zo gezegd, zo gedaan. De dames hebben hun uiterste best gedaan de allermooiste uit te zoeken en mee te nemen. Wat ontzettend lief!
Maar nu hebben we wel wat honger. Al levert een vlug rondje Googlen op dat de horeca hier eigenlijk pas over een uur opstart. In die tijd kunnen we ook een heel stuk richting huis karren. We besluiten in te pakken en te gaan rijden. Net op tijd de achterklep nog dicht gedaan, en dan de snelweg op richting Maastricht. Het daglicht raken we al gauw kwijt en we zijn blij dat we vanmorgen zo op tijd konden ontbijten. Anders hadden we het laatste deel in het schemer of donker moeten lopen. Rond acht uur in de avond komen we aan op de carpool in Joure en keren we daarna elk huiswaarts. We kunnen terugkijken op een nat, maar desondanks fantastisch gezellig weekend. De laatste op de Jacobsweg in Nederland. De eerste paar stappen op de buitenlandse route zuidwaarts. Heel benieuwd wat het ons verder gaat brengen!
Routekaart
Deze 10e en laatste etappe op het Jacobspad Limburg brengt ons weer een stuk verder op de Jacobswegen. In 27 kilometer liepen we via de volgende locaties:
- Meerssen (startlocatie)
- Maastricht
- Oost-Maarland
- Eijsden (laatste plaats in Nederland)
- Visé / Wezet (B)
