Na een kort nachtje ontwaakt camping Biej Bôkke rustig. Het is vannacht niet heel erg afgekoeld en we kunnen in korte broek en T-shirt de tentjes opruimen en even ontbijten. Verder eten halen we straks onderweg wel. Jorrit heeft vandaag een fietstochtje naar Luik op het oog, en zal ons daarna vanmiddag oppikken. Baudien en ik zwaaien hem uit bij de camping, en wij vervolgen onze weg op het Jacobspad Limburg.
Vanaf de Sint-Martinuskerk hier in Kessenich lopen we het rechte pad zuidwaarts richting het terrein wat hier Het Bastion wordt genoemd. Een soort bestraat evenemententerrein aan de oevers van de plassen langs de Maas. In het volgende dorp Geistingen willen we even boodschappen voor de dag gaan doen, maar al kletsend en oriënterend op de omgeving lopen we het dorp glad voorbij. We besluiten dan ook direct maar door te lopen.
Twee uurtjes na ons vertrek komen we aan in Maaseik. Dit is het eigenlijke eindpunt van de zevende etappe (van gisteren). Maar omdat die 30 kilometer was, vonden we het wel een goed idee om die met een kilometer of acht in te korten. Dat kwam perfect overeen met de locatie van onze camping. Etappe 8, van 16 kilometer, kon er wel een paar bij gebruiken. Dus zo gezegd, zo gedaan.
Daag België, tot over een tijdje!
Bij de Sint-Catharinakerk in het centrum van Maaseik hopen we een stempel te kunnen vinden. Maar op het moment dat we er aankomen is er een grote kerkdienst aan de gang. We willen de rust en aandacht hier niet verstoren en besluiten door te lopen. Bij een supermarkt halen we een paar broodjes om de ochtend door te komen, en dan keren we terug naar de Maas. Hier steken we via de Pater Sangersbrug niet alleen de Maas over, maar daarmee ook de Belgisch-Nederlandse grens. Pas over een aantal etappes, aan het eind van de Jacobswegen in Nederland zullen we België terugzien.
Na de brug gaat het wandelpad met een knikje naar links en dan exact een kilometer kaarsrecht vooruit over een 25 meter breed graspad met netjes gerangschikte bomen er langs. Dan lopen we de rivierdijk op en komen we aan in Roosteren, waar we wederom een gesloten kerk aantreffen. Helaas ook hier geen stempel. Over het Julianakanaal en via Dieteren komen we aan in net wat grotere Susteren. Tijd voor lunch!
Bij brasserie D’n Hook nemen we plaats voor een lunch. Hier kun je heel praktisch uit kleine porties je eigen lunch samenstellen. We kiezen de brie, kroket en uitsmijter op brood en smullen er van op het zonnige terras. Op de GPS zien we dat Jorrit op zijn fiets inmiddels Luik heeft aangedaan, en via een route linksom weer noordwaarts trekt. Wij gaan ook verder, richting de stempellocatie in Susteren: de Sint-Amelbergabasiliek. De opvallende romaanse kerk met twee vierkante torens ziet er van buiten netjes onderhouden uit. De buitendeur is open, en we horen niets van een actieve dienst, dat geeft hoop op een stempel! Hoop die overigens direct in het voorportaal alweer vervliegt. Een paar foldertjes. een stel glazen deuren die je een blik de basiliek in gunnen, maar verder is hier niets. Dan zullen we toch moeten vertrouwen op de eindlocatie: op naar Sittard.
4 komma 8 kilometer
Vanaf Susteren loop je een meer bebost gebied in. Waarschuwingsbordjes geven aan wat je moet doen bij het treffen van wilde zwijnen. Maar er staan ook informatiebordjes over dat je hier het allersmalste punt van Nederland nadert. Tussen de Maas bij België, en het Duitse Isenbruch is het stukje Nederland slechts 4,8 kilometer breed. Aan de verschillende plaatsnamen op de kaart oostelijk van hier zal deze regio wisselend onder Nederlandse en Duitse vlag hebben gelegen. Tegenwoordig komt een Duits uitstulping van zo’n 15-20 kilometer de Limburgse laars afknellen.
Na het dorpje Nieuwstadt komt de route een stukje aansluiten op voor mij bekend gezien. Het Pieterpad dat ik 3 jaar geleden liep, trok hier een paar kilometer langs het Duitse dorpje Millen. En de Jacobswegen volgen blijkbaar hetzelfde traject naar Sittard. Na het korte uitstapje in Duitsland loop je langs de Geleenbeek tot aan het centrum van Sittard. Hier slaat het Pieterpad rechtsaf naar de Grote Kerk. Wij moeten volgens de route van de Jacobswegen linksaf richting de Onze-Lieve-Vrouwe van het Heilige Hart Basiliek, direct naast het Ursulinenklooster.
De basiliek blijkt open en we lopen naar binnen. Als noorderlingen zien we katholieke gebedshuizen vaak als rijk gedecoreerd. Maar op de schaal van rijkheid in decoreren scoort deze OLV Basiliek wel heel erg hoog. Overal versiersels, beeldjes, gouden randen en opvallend veel stukjes tekst. Heilige teksten, dankwoorden, danktegels. Je bent wel even bezig als je het allemaal wilt lezen. We vragen een aardige gastvrouw of wij bij haar onze stempelkaart van de Jacobswegen kunnen bijstempelen. Ze geeft aan als vrijwilliger hier net nieuw te zijn, maar er was haar verteld dat er wel een stempel zou moeten zijn. Ze gaat ons voor naar een privé vertrek achter in de basiliek. Waarschijnlijk een ruimte waar geestelijken zich kunnen voorbereiden op een dienst. Er hangt kleding, diverse attributen, en een kastenwand met tientallen laadjes. En laten lades nu net de meest gebruikte plek zijn om stempels op te bergen. Maar ja , welk laadje?
De gastvrouw trekt de één na de ander open, en na een stuk of tien tevergeefse pogingen is het raak. Een laadje met stempels! We proberen de afdruk op een los papiertje, en zetten dan de juiste bij op onze inmiddels bijna volle stempelkaart. En uiteraard ook weer een afdruk in ons reislogboek. We bedanken de geïnteresseerde gastvrouw, die zelf ook al verschillende pelgrimages had ondernomen en lopen dan de basiliek uit.
We hebben een beller!
Precies op het moment dat we de trap naar buiten aflopen belt Jorrit. Hij is benieuwd hoe wij er voor staan. Hij is net weer aanbeland bij de camping en gaat zo douchen. We spreken af voor over een uurtje: rendezvous in Susteren. Dan pakken Baudien en ik straks de trein vanaf Sittard, en komen zo Jorrit tegemoet. We pakken nog een ijsje mee en lopen naar het station in Sittard. We herkennen ook hier weer de straatjes van toen we hier met vrienden de één na laatste etappe van het Pieterpad liepen, eind 2022.
In vijf minuutjes rijdt de trein ons naar Susteren, waar Jorrit ons een half uurtje later, in de bakkende zon oppikt bij de P+R. Gelukkig is de airco in de auto al lekker op temperatuur en beginnen we aan de terugrit. Onderweg tussen Nijmegen en Arnhem pakken we nog een heel lokale stortbui mee, maar boven Arnhem kunnen we weer droog en zonnig doorrijden. Net na zevenen rijden we de carpoolplaats in Lemmer op, en scheiden onze wegen. Tot de volgende! Auf wiedersehen!
Routekaart
