Deze pagina is onderdeel van de miniserie Cotswold Way 2025.
Het is fijn wakker worden in het dorpje Dursley. Na de lange autorit van gisteren blijkt de enorm rustige omgeving ons goed te hebben gedaan. We hebben lekker geslapen en kunnen vandaag rustig opstarten. Vanwege het beperkte openbaar vervoer in deze regio hebben we vooraf voor alle wandeldagen via Uber een taxi gereserveerd. De overnachtingslocaties hadden we vooraf strategisch uitgezocht, waardoor we nu na een ontbijtje al in een kleine 20 minuten naar de ophaallocatie kunnen rijden.
We vertrekken richting Coaley Peak parking, dat even noordelijker ligt en komen om 9:10 uur aan. De ochtend begint wat bewolkt. Omdat er volop zon wordt verwacht kunnen we ons beter alvast goed insmeren met een zonnebrandcrème. Netjes op tijd komt onze chauffeur Anthony aangereden in zijn zilveren Mercedes sportcoupe. Anthony is niet een grote prater, maar laat tussendoor wel graag vallen dat de wegen hier slecht zijn, en het respect voor andere mensen verloederd. Dat was vroeger wel anders. Ondanks dat hij zelf immigrant is, geeft hij graag de schuld aan de migranten.
Twintig minuten later zet hij ons af bij de Saint Mary’s Church in Painswick. Een jaar geleden sloten we hier de eerste helft van de Cotswold Way af. Geen van ons twijfelde toen of we nog eens zouden terugkeren. And here we are. Raaaaight! We grinneken even wanneer we omkijken en het restaurantje zien waar we vorig jaar hebben gegeten.
En dan kunnen we van start! Via Edge Road lopen we westelijk Painswick uit en komen direct weer in de heuvels. Grote wolken laten gaten achter waarin de zon al flink aan de bak komt. Al na 100 meter wordt de volgende herinnering opgefrist: de klaphekjes. Vanaf Edge Road slaan we linksaf te velden in door via een houten klaphekje de wandelroute te betreden. Naast een afrastering voor lokaal vee, zoals schapen en koeien, lijken deze hekjes soms ook een schifting in deelnemers op de Cotswold Way. Zelf zijn we alle drie redelijk sportief gebouwd, maar de smalle doorgangen bieden zeker geen ruimte voor mensen met een BMI in de hogere regionen.
The Halfway Point
Wanneer we ongeveer een kilometer onderweg zijn staat er een kleine obelisk met wegwijzer aan de route. Nog 55 mijl naar Bath, wat zich omrekent naar een ruime 88 kilometer. Deze steen wordt door wandelaars gezien als het middelpunt van de route van in totaal ruim 160 kilometer. We lopen verder, steken een A-weg over en lopen dan de begroeide helling van de Rudge Hill op. Het is tijd voor een belletje…
Deze 15 juni is, naast vaderdag, ook nog de verjaardag van Baudien haar vader. De verbinding is niet toereikend voor een videogesprek, dus gaat de telefoon op belstand met luidspreker. In koor feliciteren we heer Zuremelk waarna Baudien nog even verder keuvelt met haar ouders. We krijgen een fijne trip toegewenst, en sjouwen verder de heuvels in.
Dan komen we bij Maitland Wood over een beboste heuvelrug te lopen. Zo hebben we ze vorig jaar ook vaak gezien. Wel erg aangenaam om met temperaturen boven de twintig graden zo nu en dan even in de schaduw te kunnen lopen. Onderweg komen we een aantal ‘historische herkenningspunten’ tegen, waaronder een oude put en de Cromwell Stone, die volgens Oud-Engelse inscripties een slag bij Gloucester in 1643 zou herdenken.
Tegen het middaguur komen we aan op het hogere punt van dit traject: Haresfield Beacon, en verderop Haresfield Topograph. Hier heb je een fantastisch uitzicht, vooral in de richting van het westelijker gelegen Wales. En hier zien we voor het eerst het grotere water Severn, waarbij de zee tot aan Gloucester het land in komt. We volgen de heuvelrug en komen in de Standish Woods.
Lunch, inclusief BTW, exclusief lunch
Het is rond lunchtijd, en we hadden op het kaartje gezien dat er een café net buiten de route zou zitten in het dorpje Randwick. Een oplettende passant ziet ons wat turen naar ons kaartje en vraagt wat we zoeken: de Vine Tree Inn. Ze wijst ons de weg en geeft aan dat je er heerlijk kunt eten. Prima, gaan we doen! Via kleine voetpaadjes door het bos komen we 400 meter later en een stuk lager uit bij de Vine Tree Inn. Ondanks voldoende lege tafeltjes, ook buiten op het terras, wordt ons aangegeven dat ze fully booked zijn. Ondanks pogingen van Baudien nog wat los te krijgen, houden ze vol aan hun Sunday Roast protocol. Zondags moet je reserveren, en van hun roast eten. Kom je voor wat anders, dan verkopen ze nee. Okeu…. dan maar een kouwe cola. Ook lekker, ook welkom, maar nu hebben we geen lunch. Vanaf de toch niet zo fine Tree Inn lopen we terug de beboste heuvels en en keren we terug naar de wandelroute op Robbers Road.
Dan komen we aan bij het stadje Stroud. Langs een smal kanaal, wat ons aan de filmserie Peaky Blinders doet denken, lopen we naar de andere kant van de stad. Hier zit een Sainsbury’s supermarkt. Na de mislukte lunchpoging eerder vanmiddag halen we hier een vervangende lunch. Vanaf de supermarkt steken we de grotere weg over en komen we aan wij een enorme schapenweide, die voor ons de heuvels in loopt. Hier mogen we recht doorheen totdat we aan de andere kant bij Sesley een prachtig uitzicht aantreffen wanneer we terugkijken richting de stad. Wat maak je dan blijkbaar al weer gauw een hele hoop hoogtemeters. En dat in deze warmte. Pffff!
Bovenaan deze heuvels lopen we langs de All Saints Church, en dan buigt het pad naar links. We moeten nog een flink stuk omhoog. In de verte zien we aan de rechterkant van de heuvels een paar kinderen spelend de steile heuvels afrennen. En bovenop zien we in de verte kleine mensjes. Het is hier relatief druk. En ook met oudere mensen. En veel mensen met blije hondjes. Gelukkig voor hen hoeven ze niet allemaal de steile wandelpaden te nemen, want bovenop Selsley Common blijken parkeerplaatsen te zijn.
Bovenop trekt het pad weer een stuk door de bossen. Her en der zorgen de vele varens en een soort van overhangende lianen voor een jungle-achtige uitstraling. We komen aan bij de Nympsfield Long Barrow. Een soort van hunebed dat ooit als grafkamer is gebouwd. Daarmee zijn we dan ook aanbeland bij de Coaley Peak. Hier hebben we vanmorgen de auto geparkeerd. Dag 1, etappe 6, ze zitten er op! We keren met de auto terug naar Dursley en nemen een welverdiende douche.
Vandaag hebben we geen zin om te koken, en gaan we eten bij Italiaans restaurant Della Casa, aan de andere kant van het centrum van Dursley. De pizza’s smaken uitstekend, waarna we terugkeren naar het huisje en chillen tot de avond valt.
