Deze pagina is onderdeel van de miniserie Cotswold Way 2025.
De vierde dag van deze trip op de Cotswold Way is aangebroken. Nadat we Nynke’s aftelkalender weer hebben ingevuld vertrekken we naar het dorpje Cold Ashton. Er is een gratis parkeerplaats bij de Parish Hall, een soort dorpshuis. Voor het onderhoud van het keurige parkeerterrein wordt een kleine donatie gevraagd. We lopen naar de Holy Trinity Church, die een stukje van de weg af staat. Eigenlijk precies tussen twee toegangswegen in. De taxi is besteld voor bij deze kerk. Maar aan welke kant zou hij gaan staan? We proberen het eerst bij het postadres aan de zuidkant. Maar als de Uber app een GPS-locatie aangeeft blijkt de chauffeur de andere weg gekozen te hebben. Dus haasten bij ons over het kerkterrein naar de noordkant. Chauffeur Marcin staat net klaar in zijn rode Skoda Octavia.
Marcin is een vrolijke man. Van oorsprong Pools, van nabij de Litouwse grens, maar 19 jaar geleden bij een vriendentrip naar Engeland definitief blijven hangen in de UK. In een dik kwartier rijd hij ons naar de eindlocatie van gistermiddag: Old Sodbury. Opnieuw de heuvel op, en bij de St. John the Baptist Church worden we afgezet.
Op visite bij mister Dyson
De route vertrekt direct zuidelijk waar je al gauw Dodington Park in loopt. Eindeloze heuvels met schapen, keurige hekken, een omvangrijke verbouwing gaande gezien de bouwketen. Met elkaar een enorm goed onderhouden terrein. Hier moet wel geld zitten.
En dat blijkt ook. Ooit gebouwd voor de familie Codrington, oorspronkelijk eigenaren van suikerplantages. Tegenwoordig in het bezig van meneer Dyson; die van die handdrogers, en stofzuigers, en föhns, enz. Alles aanschouwende boert dat prima met die elektische apparaten, als je het immense park van ca. 120 hectare doorloopt en je bedenkt wat eigendom (en onderhoud) van dit terrein zou kosten.
Dan steek je de drukke Bath Road over en loop je dwars door een graanveld richting het dorpje Tormarton. We pauzeren kort in de schaduw bij de kerk en lopen dan aan de zuidkant het dorpje weer uit. Over een viaduct steken we de grote autosnelweg M4 over. Wat een geweld als je net dagenlang in de stilte hebt mogen lopen. Na de snelweg, rechtsaf weer de landerijen in, totdat…
Omleiding!
Totdat we een bijzonder bordje treffen:
“Due to persistent and indecent anti-social behaviour… …please follow the official diversion”. “Particularly if you are walking alone or with children.”. Wat is dat nou weer voor melding? Wat moet daar gebeurd zijn dat je een bekende wandelroute permanent omgooit. Meer details staan er niet, en we volgen dus maar de aangegeven omleiding. Halverwege komen we daardoor langs The Crown Inn te lopen. Prima spot voor een verfrissende drankje. We nemen plaats in de schaduw en Baudien gaat naar binnen om een drietal cola te bestellen.
Even later komt ze weer naar buiten. De cola wordt ons zo bezorgd, inclusief een carrot cake. Daarnaast heeft ze ook intel op de situatie van het cryptische bordje van zonet weten te bemachtigen. De gastvrouw had haar uitgelegd dat er nogal wat vunzige smeerpijpen zich regelmatig verzamelden bij een stuk van de Cotswold Way route. Daar zijn voor wandelaars ongewenste situaties geweest waardoor besloten is de route voor een paar kilometer om te leiden. Duidelijk.
De colaatjes en overheerlijke carrot cake laten zich goed smaken en dan gaan de tassen weer op de rug voor het volgende stuk. The Crown Inn ligt aan de drukke A46, die we met een goed getimed drafje over huppelen. Vanaf hier wordt het landschap glooiender. De hoogteverschillen zijn minder steil en al kletsend bereiken we het dorpje Dyrham, bekend van het gelijknamige eind 17e eeuwse landhuis dat gebouwd is in barokstijl. Vanaf de weg is het landhuis zichtbaar, voorbij een prachtig onderhouden bijpassende tuin.
Na Dyrham, en net voor Pensylvania hebben we nog een keer een flinke klim van een meter of 80. Nog even in het zweet werken, maar gelukkig is ook hier een groot deel van de klim in de schaduwrijke bossen. Onderweg treffen we een leuke “message box” aan, die doet denken aan een GeoCache kast. In het kastje, midden in het bos, licht een gastenboek. Wij schrijven ook bij en zien dat er vandaag voor ons een viertal Belgen heeft ingeschreven. Die zullen ergens voor ons uit lopen blijkbaar. Dan het laatste stukje naar Cold Ashton, waar we weer aankomen bij de Holy Trinity Church.
More coke please…
Hoewel we halverwege al een lekkere koude cola hadden gehad, is er niets wat ons remt nogmaals één op te zoeken. Op weg naar ons laatste verblijfslocatie passeren we de Charlcombe Inn, direct aan de voet van het bekende Bath Race Course voor paardenraces. Opnieuw drie zwarte jeppers, met ijs. Met een picknicktafeltje op een grasveld in de schaduw is het zeker geen straf hier even te pauzeren en op temperatuur te komen.
Wanneer we aankomen in Bath, waar we onze laatste verblijf hebben, rijden we eerst even langs de benzinepomp. Daarna verder het centrum in, naar ons huisje aan Princess Street, net buiten het hart van de stad. Parkeren kunnen we hier niet, dus na het snel lossen van onze bagage brengen Patrick en Jan de auto weg naar een met verhuurder afgesproken parkeerplaats op een halve kilometer verderop. Wanneer we weer bij het huisje zijn is het douche tijd. En wat het heel erg handig maakt, hier hebben we drie losse slaapkamers met ook nog eens elk een eigen badkamer. Je mag ze alleen niet allemaal tegelijkertijd gebruiken, omdat het boilervat dat niet aankan.
Wanneer we weer fris en fruitig zijn is het tijd voor avondeten. We lopen een stukje door de stad en gaan eten bij een Spaanse tapas tent. We krijgen allerlei lekkere gerechtjes. Verschillende vleessoorten, groenten, van alles. Na het eten lopen we nog een klein willekeurige rondje door het centrum. Achteraf zien we dat we hiermee de meeste Bath TripAdvisor highlights al in een klein rondje hebben aangedaan: Roman Baths, Bath Abbey, Pulteney Bridge, Beazer Garden Maze.
Genoeg stappen voor vandaag. We lopen nog even langs de Sainsbury’s supermarkt in een pand nabij een voormalig treinsstation midden in de stad voor wat laatste boodschappen, en dan keren we terug naar het huisje.
