Er staan vandaag twee etappes op het Ziltepad op het programma. Volgens het boekje zijn de rondwandeling Vierhuizen (13,7 km) en de verplaatsing naar Hornhuizen (11 km) wat korter dan tot nu toe gebruikelijk. Omdat onze reis alweer toeneemt besluiten we deze te combineren.
We starten de nu al zonovergoten dag bij het kerkje in Vierhuizen. Na een half rondje rond de kerk komen we opnieuw aan bij de jam-kraam aan de rand van het dorp, waar we de vorige keer een paar potten hadden gekocht. Deze zijn in twee weken (lees: binnen een week) al leeg gesmuld, dus tijd voor herbevoorrading. We zoeken een paar lekkere smaakjes uit en volgen de route.
Via smalle weggetjes en kerkpaden komen we via Niekerk aan bij Houwerzijl, dat Baudien nog kent van een schoolbezoek aan het theemuseum. Rond het haventje komen we aan de noordkant weer terug bij de Houwerzijlstervaart. We volgen de vaart tot aan het voormalig wierdedorpje Vliedorp. Alleen de in bomen getooide wierde met een paar grafzerken en een informatiebord herinneren hier aan aan het dorpje dat naast een kerk en zo’n 13 huisjes ooit een pastoriewoning (de Olle Weem) bevatte.
Even later komen we aan het in wat grotere dorpje Ulrum. Bij het Asingapark lopen we Ulrum binnen. Hier heeft vanaf de 15e eeuw een borg gestaan, het latere Asingaborg. Al in 1809 is de borg afgebroken. Wel zijn er op informatieborden en op Wikipedia nog vele fraaie tekeningen te vinden van hoe het er ooit heeft uitgezien.
Vanaf de andere kant van het park lopen we naar de kerk van Ulrum. Het gebouw is geopend en we nemen kort een kijkje wanneer we op letterlijk klokslag 12:00 uur de kerk betreden. Wat direct opvalt is dat dit tot nu toe de eerste kerk is die niet gepleisterde binnenmuren heeft. Het gewelfde metselwerk ziet er netjes onderhouden uit en geeft het een wat ouder karakter. Dat wordt versterkt door de donkergelakte houten kerkmeubels.
Na Ulrum komt de rondwandelingsetappe van Vierhuizen tot een eind, maar gaan wij naadloos door met de verplaatsingsetappe. Aan de noordkant lopen we het dorpje uit over een oude dijkovergang, uit de tijd dat deze dijk het toenmalige vissersdorp beschermde tegen de Lauwerszee. Met de verdere inpoldering richting de Waddenzee is deze dijk zijn oorspronkelijke functie verloren.
Hink, stap, sprong
We lopen de Westpolder in en komen dan aan bij het fietspad richting Marnehuizen, het militaire oefendorp verderop. Het pad is deels afgesloten met afzettingen. Op de officiële website van het Ziltepad hadden we al gezien dat er hier een omleiding is vanwege werkzaamheden. We volgen de aanwijzingen door steeds rechts van de sloot te blijven.
Maar een paar honderd meter later, net voor de volgende 19e eeuwse Lauwerszeedijk rondom de Westpolder, wordt de uitdaging iets groter. Opnieuw een afzetting. Maar nu vanwege het ontbreken van de houten brug. Gelukkig hebben de werklui een oversteekplaats in de vorm van een drietal stalen pontons achtergelaten. Dus met wat behendige sprongen weten we alsnog de dijkvaart over te steken en kunnen we de dijk beklimmen. Hier staat bovenop de dijk een gemetseld monument met bankjes ter nagedachtenis aan de verdronken personen bij een aantal stormvloeden eind 19e eeuw. Wij lopen het pad verder in de richting van Marnehuizen. Vlak voor de bosrand moeten we rechtsaf en blijven we, volgens de instructies netjes rechts van de sloot lopen. Uiteindelijke komen we aan bij de huidige zeedijk aan de Waddenkust. Zoals al aangekondigd is deze dijk in groot onderhoud. Eindeloze blokken basalt, bulten grind en kiepwagens.
Ter hoogte van het gebouw van Rijkswaterstaat komt er een mevrouw aangefietst vanaf het smalle polderweggetje langs de dijk. Duidelijk geïrriteerd vraagt ze met een wat deftige stem: “Nu mogen jullie mij eens vertellen, waar jullie in hemelsnaam vandaan komen gelopen“. Maar voordat we kunnen antwoorden ratelt ze door dat het ongehoord is dat de mensen hier maar steeds alle afzettingen negeren. Daarvoor moeten er steeds meer beveiligingsmaatregelen worden gekomen. Nog meer materiaal, camera’s, “Weten jullie wat dat allemaal kost? En wie mag dat allemaal weer gaan betalen?“.
We proberen nog toe te lichten dat we netjes de aanwijzingen van de wandelroute hebben gevolgd, maar de mevrouw tettert nog even door. Na een paar minuten is de stoom blijkbaar afgeblazen en wenst ze ons nog te genieten van deze zonnige dag. Ze stapt weer op haar oude fiets en trapt terug de polder in. Bijzonder type dit hoor. We dopen haar Hanneke Sidonia van Zilteswegen en vervolgen al persiflerend onze route langs de Waddendijk.
Jonge beentjes
Een paar kilometer verder komen we aan op een kruispunt aan de Westpolder. De route geeft aan rechtdoor, maar hier heeft de boer een schrikdraad over het pad getrokken. We dubbelchecken kort het wandelboekje om er zeker van te zijn dat we hier echt rechtdoor moeten. Dan stopt er plots een zwarte auto achter ons. Het bijrijdersraam wordt neergelaten en we horen een bekende stem: “Ja hallo, jullie zullen wel weer denken. Wat doe ik hier opnieuw?“. Het is opnieuw Hanneke Sidonia.
In een duidelijk opgeklaarde stemming stapt ze uit. Nog voordat wij iets kunnen zeggen begint ze opnieuw te ratelen: “Ja hoor, jullie moeten hier gewoon rechtdoor. Je komt dan bij Max. Hij heeft een biologisch dynamisch melkbedrijf“. “Hier, gewoon even met die jonge beentjes van jullie over deze draden huppen. Maar pas op hoor, raak ze niet aan.“. “En kijk zeker even bij Max in zijn boerderijwinkeltje. Zijn biologisch dynamische kaas is verrukkelijk.“.
Waarschijnlijk had Hanneke Sidonia ook niet een goed gevoel overgehouden aan haar eerste geraaskal, en wilde ze het goedmaken door zich nu van haar beste kant laten zien. Opnieuw, maar nu gemeend, wenst ze ons een fijne dag en stapt ze met haar oudbruine kleding en kurken slippers weer in haar elektrische wagen. Fijne dag hoor!
We volgen haar advies op en lopen in lijn met de aangegeven route richting de melkboerderij van Max. Bij het winkeltje koopt Baudien een lekkere kaas en dan slaan we linksaf de Ommelanderweg op. Deze weg kronkelt langs de oude zeedijk en komt na een paar kilometer aan in Hornhuizen. Al van verre zichtbaar door het kerkje met zijn knalgele optopping en daarboven het uitzichtpunt. Binnen in het kerkje vinden we weer de bekende Ziltepad-standaard met nieuwe wandelgidsjes, en natuurlijk de etappe-stempel. Zodra we de administratie weer rond hebben kruipen we door het groene deurtje om de kerktoren te beklimmen. Het is een erg krappe wenteltrap die na een paar rondingen aankomt op de uurwerkzolder. Hier tikt het oude ijzeren uurwerk duidelijk in de grote houten kast die er als bescherming omheen is gebouwd.
De wenteltrap voert verder waarna je op de tochtige zolder met de luidklok uitkomt. Het schuine pannendak is niet geisoleerd, dus tussen de kiertjes door kun je een glimp van buiten opvangen. Een paar houten trappetjes brengen je verder omhoog deze houten optopping door, totdat je via een dakluik kunt uitstappen op het hoogste bereikbare punt. Hier is een uitzichtpunt van hooguit een paar vierkante meter. Hiervandaan heb je een mooi uitzicht in alle windrichtingen. De waddeneilanden zijn te zien, evenals diverse naburige dorpjes. En wind, dat is hier op het moment ook in overvloede, dus erg aangenaam is het hier niet. We keren terug naar beneden.
Route
Deze route combineerden we de rondwandeling van Vierhuizen en de verplaatsing naar Hornhuizen. Deze wandeling voerde ons langs:
- Vierhuizen
- Niekerk
- Houwerzijl
- Ulrum
- Vierhuizen
- Westpolder
- Westerhorn
- Hornhuizen
