Blog

IJzig koud voelt het als ik naar buiten loop. De straat spekglad, de auto ingekapseld door een dikke laag ijs. Dat wordt ijskrabben, nou ja, ijs bikken. Tien minuten later klaar voor vertrek, en dan blijkt de hoofdweg tussen Drachten en Leeuwarden volledig afgesloten wegens massale glijpartijen. Voorzichtig rijd ik verder via de omleidingsroute en kom wat later dan gepland aan in Eastrum/Oostrum. Daar is ook Baudien net aangekomen op de eveneens spekgladde parkeerplaats naast het kerkje. We carpoolen naar Holwerd en net na tienen komen we aan bij de Willibrorduskerk.

Vandaag slaan we de rondwandeling van Holwerd over. Het Ziltepad heeft om en om een rondwandeling en een verplaatsing naar een volgend dorp. Maar het rondje vanuit Holwerd beslaat slechts 12 kilometer, wat we net wat te kort vinden voor vandaag. Dus pakken we alvast de volgende etappe van ons Ziltepad project: etappe nummer 13.

Dat het frisjes was, daar waren we al achter. En als we de routekaart uit de tas hebben gepakt gaan ook heel snel de handschoenen weer aan. Binnen Holwerd is het even zoeken naar waar we precies langs moeten, maar dan buitenuit kunnen we gewoon de asfaltweggetjes volgen. Een paar kilometer lopen we verder terwijl de zon prachtig opkomt en de zon de wolken op de horizon een ‘silver lining’ meegeeft. Ook zien we achter ons, richting de Waddenzee, een regenboog ontstaan die mooi afsteekt op de donkergrijze regenwolken. Een onverwachte en koude bui trekt over, al wordt het even later door de zon alweer zo aangenaam dat de buitenste jas uit gaat.

Glibberpaadjes

Bij het dorpje Waaxens gaat het pad over in een hele oude klinkerweg. Deels begroeid, deels verzakt, deels met ijzel, deels met drek. Een oefening in evenwicht en reactievermogen. Dan komen we aan bij het volgende dorpje, Foudgum. Volgens het boekje een prima plekje om even te pauzeren bij het kerkje. We lopen hiervoor van de route, rond de kerk, maar deze is gesloten. Verder nodigt het hier niet echt uit tot een stop. We lopen verder.

Na Hiaure slaat de route opnieuw af van verharde paden. We moeten linksaf de weilanden door. Kletsnat en sompig, maar met goede wandelschoenen is het nog redelijk te lopen. Onderweg steken we een sloot over door middel van een smal houten voetgangersbruggetje. Het ziet er wat gammel en verzakt uit. En de zwammen aan de draagbalken doen het vertrouwen ook niet direct toenemen. Toch weten we zonder problemen de overkant te bereiken.

Na Tiltsjebuorren, wederom een buurtschap met een handvol huisjes, moeten we linksaf een gravel-pad op. Voorbij een woonerf gaat het over in opnieuw een natte route door de weilanden. Bij een soort ringvaart steken we een hoge voetgangersbrug over en belanden dan tussen een paar woningen. Hier slaat het zwarte pad haaks naar links, terwijl de wandelroute rechtdoor staat aangegeven, door een houten klaphek. We lopen een schapenweide in en steken deze over naar de voet van de middeleeuwse terp van de Catherinakerk hier bij het dorpje Aalsum.

Voordat we de terp kunnen beklimmen moeten we opnieuw door een klaphek dat bedoeld is de schapen hier beneden te houden. Alleen blijkt dit hek een wat lastiger obstakel. Een deel van een metalen schapengazen afrastering is met behulp van een paar meter prikkeldraad rondom het klaphek gevlochten. Met enige moeite ontwarren we het prikkeldraad en weten het hek te openen. Via een steile trap beklimmen we de terp, waarbij je 5 meter hoger direct op de begraafplaats rond de Catharinakerk terecht komt. Een op eerste aanblik propvolle begraafplaats met een grauwe uitstraling. Ook hier is de kerk op het moment niet open en lopen we verder langs de Aalsumervaart.

Al snel lopen we Dokkum binnen. De meest noordelijke van de Friese steden en ooit van strategisch belang vanwege de ligging aan open verbindingen met zee. Maar nadat in 16e en 17 eeuw deze wateren langzaam dichtslibden verloor de stad veel van zijn toenmalige functie. Wel zijn er in en rond Dokkum nog talloze oude elementen zichtbaar. Veel historische panden, een karakteristiek stadscentrum, en het rondgelegen bolwerk met een zestal bastions. Via dit bolwerk lopen we langs de oostkant van de oude stad richting het Dokkumer Grutdjip, de waterweg richting het Lauwersmeer, voorheen (tot 1969) open water richting de Waddenzee.

De eenzame wandelaar

Ter hoogte van de brug in de Lauwerseewei/Sintrale As, worden we ingehaald door een man. Deze kerel van een jaar of 30-35, in nette lange zwarte jas, loopt al een paar honderd meter achter ons. We horen hem zo nu en dan praten. Zou hij aan het bellen zijn? Bij een korte blik naar achter lijkt het eerder alsof hij zichzelf filmt, terwijl hij ons onverstoord blijft naderen. Op het moment dat hij ons voorbij wil stappen wint de nieuwsgierigheid en vraagt Baudien wat hij deed. Filmen? Bellen?

De meneer kijkt verheugd op van de vraag en past zich aan aan onze loopsnelheid. Hij legt uit dat hij zo nu en dan filmpjes opneemt. In principe voor zichtzelf, als een soort videodagboek. We raken in gesprek over dit idee en horen dat hij dit al ruim 17 jaar vrijwel dagelijks doet. Zonder een specifiek doel, maar in de volle overtuiging dat er binnen afzienbare tijd computersoftware zal bestaan die van zijn uitgebreide videobibliotheek volautomatisch een documentaire zou kunnen samenstellen. En als je dat materiaal nooit had opgenomen, zou dit sowieso nooit mogelijk zijn. Zijn filosofische blik op het leven had hem zonder er naar te zoeken al in diverse interessante situaties gebracht. Openstaan voor wat mag komen. Bij het bruggetje over de Strobosser Trekvaart zwaait hij af. Dit is zijn keerpunt, hij zal weer terug naar Dokkum. En wij lopen door richting het oosten.

Aan de overkant van het Dokkumer Grutdjip zien we de oude Dokkumer steenfabriek. De op het moment 27 meter hoge stenen schoorsteen was al van verre zichtbaar. Een paar jaar geleden was deze schoorsteen nog 14 meter hoger, maar vanwege restauratiewerkzaamheden is de top tijdelijk gesloopt. Later zal deze monumentale locatie weer verder worden gerestaureerd, al ziet het er op dit moment vanaf afstand wat troosteloos uit.

Ter hoogte van het dorpje Ee kunnen we het water oversteken en lopen we een stukje terug. Het wandelpad scheidt zich hier van het fietspad en slaat haaks af opnieuw door de boeren landen. Een betonnen pad staat grotendeels onder water. Onze wandelschoenen blijken opnieuw geen overbodige luxe maakt. Dan volgt de laatste paar kilometer waarna we aankomen bij ons eindpunt van vandaag. Bij het kerkje van Eastrum hopen we onze stempelkaart te kunnen aanvullen. Het kerkgebouw is gesloten, maar op een bordje lezen we dat er een sleutel beschikbaar is bij een adres even verderop.

Daar bellen we aan en een alleraardige meneer geeft ons, na een blik van goedkeurig en vertrouwen, een sleutelbos mee. Kijk maar even rond, en als jullie klaar zijn mag je de sleutelbos wel weer in de brievenbus stoppen. We lopen terug naar het kerkje en hebben moeite om de deur te openen. Als we de beheerder om hulp vragen blijkt dat we iets te voorzichtig waren en de grendel echt met wat kracht geopend moest worden. We zijn binnen.

De meneer vertelt rijkelijk over het kerkje. Het kleine stenen vertrek onder de kerktoren. De silhouetten van kerkgebouwen die aan de wand zijn opgedoken bij een restauratie van de witgekalkte pleisterlaag. En een paar bijzondere verhalen van eerdere bezoekers die het gebouwtje ongevraagd als feestlocatie hadden gebruikt. De man ruimt nog even de stretchers op die eerdere Ziltepad-lopers hebben gebruikt. Ondertussen nemen wij in het halletje de volgende wandelgids in ontvangst en stempelen etappe 13 bij in ons stempelboekje.

Routekaart

Deze route van bijna 25 kilometer loopt vanaf Holwert over:

• Waaxens
• Brantgum
• Foudgum
• Hiaure
• Aalsum
• Dokkum
• Ie
• Eastrum