Dag twee van ons Duitse wandelweekend op het Jacobspad Limburg. De wekker gaat deze ochtend om 7:30 uur. Maar niet voordat de kerkklokken van de grote basiliek direct naar het Priesterhaus al om 7:00 uur een uitgebreide uurslag klonken. Maar niet voordat een aantal concurrerende hanen in de tuinen achter het Priesterhuis al ruim in de klok van 4:00 uur een kakelwedstrijdje hielden. Kukelekuu!
We staan op, kleden aan en pakken de tassen in. Stipt acht uur, volgens de orde van het Priesterhaus, melden we ons in de grote eetzaal. Een zaal die nog het meest doet denken aan een eetzaal van een paleis. Een grote haard, overal schilderijen, kroonluchters, gedekte tafels, en overal naambordjes. De zaal blijkt geplaceerd en na even zoeken vinden we onze namen terug aan de linkerzijde. We zijn geplaatst bij een viertal Duitse fietsende pelgrims. Het ontbijt staat klaar in buffetvorm met meerdere soorten brood, beleg, yoghurt, en een warm eitje.
Na het ontbijt melden we ons af bij de receptie. Omdat we vandaag van Goch naar Kevelaer zullen lopen brengen we de kledingtas naar de auto om de hoek, en lopen we vervolgens naar het treinstation van Kevelaer. We blijken zelfs op tijd te zijn voor een trein eerder. We kopen gauw weer een papieren kaartje bij de automaat en enkele minuten later kunnen we al instappen op perron 2 aan de overkant. In slechts 12 minuten worden naar Goch gebracht. Op het perron doorkruisen we een tafereel met een paar bijzondere mensen. Ze lijken dronken, of anderzijds onder invloed. De situatie is ons niet helemaal duidelijk. Maar als we verder lopen komt er naast politie ook nog een ambulance aangesneld. Geen idee wat het geweest is, maar wij gaan aan de wandel.
Vanaf het station lopen we terug naar de wandelroute van gisteren. We komen aan bij de Mariakirche. Wanneer we dichterbij komen horen we lage orgeltonen en hoog gezang. De mis is al begonnen. We lopen voorzichting binnen en zien een rustig bezette kerk, waar een aantal voorgangers een statige dienst leiden. We zullen de rust en aandacht daarvan niet verstoren en besluiten in stilte de kerk weer te verlaten. Er is namelijk nog een tweede stempeloptie hier in Goch.
Ik spreek ook wel een beetje Nederlands
Even later komen we aan bij de Arnold Janssen-kirche. We zien een blauw-gele-pelgrimsstricker, dus we zitten waarschijnlijk goed. Via een parkeerterrein in de vorm van een halve maan lopen we naar de ingang van het kerkgebouw. Daar horen we een strijkkwartet een repetitie spelen. Verder lijkt het gebouw leeg, totdat twee opgewekte dames ons in stevige pas passeren en het onderling hebben over een pelgrimsstempel. Ze hadden ons al gezien, en één van hen vraagt ons heel even te wachten. Ze loopt naar buiten en steekt het terrein over naar een deur aan de overkant. Een minuutje later komt ze terug en wenkt ons graag mee te lopen. We zullen naar pater Peters gaan. Hij zal ons persoonlijk de stempel afdrukken. En dat op de dag dat zijn 50-jarig jubileum voor de parochie gevierd zal worden. We geven aan hun feestelijkheden niet te willen verstoren. Maar, zo wordt ons vriendelijke verzekerd, ze hebben alle tijd voor ons. De dienst is pas om 11 uur, en het is nog niet eens 10 uur.
Aan de overkant komt de vriendelijke pater Peters ons al opwachten. We krijgen een warme hand geschud en Peters is erg benieuwd waar we vandaag komen, die Niederlande. “Oh maar ik spreek ook wel een beetje Nederlands”, aldus Peters. In zeer goed verstaanbaar Nederlands vraagt hij ons naar onze tocht. Op onze vraag hoe hij zo goed Nederlands spreekt geeft hij aan dat hij bijna 20 jaar voor een parochie in het Nederlandse Steyl heeft gewerkt. En om daar goed in te burgeren, zich had voorgenomen wekelijks minimaal een hele dag alles in het Nederlands te doen. Dat oefent dan verder vanzelf. Met een grote glimlach krijgen we de pelgrimsstempel afgedrukt en wenst pater Peters ons een fijne voortzetten. Wij wensen hem een prachtig jubileum vandaag. Wat een blije opgewekte man.
Vanaf de kerk loopt de route weer langs rivier de Niers. Eerst een klein stukje noordelijk, maar al gauw buigen we weer af via oost naar het zuiden. We passeren een traject van de Boxteler Bahn, zien een groot houten kruis met “Wandelt in Liebe”, en zien her en der een soort onbekende kabelbaanconstructies over het riviertje hangen. Ondertussen verdiepen we onze gesprekken met een aantal meegebrachte vragenkaartjes waardoor we over interessante onderwerpen komen te spreken.
We gaan nú zitten!
Bij het stadje Weeze loopt de route door een park en vervolgens dwars over een Tierpark. Een soort kinderboerderij met konijntjes, eenden, ezels en vast een hoop meer beestjes buiten ons zicht. Aan de andere kant van het park verlaten we het dierenpark en komen, via een tunneltje onder de hoofdweg door, weer aan bij de oevers van de Niers.
Als Baudien even later weer een vragenkaartje trekt wordt mij vriendelijk doch dringend bevolen om direct te gaan zitten. Waar? Nou gewoon hier. Op een modderig pad? Ja zegt Baudien, hier op het modderige pad. Nog met de rugzak om doe ik maar wat er gezegd wordt en neem plaats. De nattige modder voel ik direct door de kleding heen. Baudien komt met haar rug, en omgehangen rugzak, omgekeerd tegen de mijne aan. Het vragenkaartje schreef voor om vanuit deze positie, met z’n tweeën op te gaan staan, zonder de handen te gebruiken. Met grote rugzakken om en op een nat glibberig pad blijkt deze uitdaging te groot. Zo was de opdracht vanaf het kaartje vast niet bedoeld, maar we hebben er wel een hoop lol van gehad.
Langs een sluisje en even later een heidekwekerij met prachtig roze heidem, lopen we de randen van Kevelaer tegemoet. We steken een laatste keer de rivier over en wandelen het laatste stuk naar het centrum. We komen aan bij het grote plein bij de basiliek, en de kapellen, en het Priesterhaus waar we vanmorgen vertrokken. Nog even proberen we een extra pelgrimsstempel te vinden. Totdat een pater ons weet uit te leggen dat de stempel die we vanmorgen bij het Priesterhaus hebben gekregen al de juiste en ook enige was. Prima.
In een aangrenzend straatje halen we nog wat lekkers bij de bakker: twee flinke stukken gebak en een koud drankje. De bediening is niet al te adequaat, dus ons geduld wordt nog wel even op de proef gesteld. Maar eerlijk is eerlijk, het gebakje was heerlijk. En dan zit het er op hier in Duitsland. In iets meer dan twee uren rijden we terug naar het hoge Noorden.
We hebben weer enorm genoten van deze sessie. Prachtig weer er bij, een bijzondere overnachting in het Priesterhaus, en onze stempelkaart weer een hoop stempels rijker. Maar nog belangrijker: we hebben weer een hoop mooie ervaringen en belevenissen mogen toevoegen aan onze herinneringen. De volgende sessie zal even op zich laten wachten, maar wellicht lukt dat nog ergens op de valreep van 2024. We zullen zien.
Routekaart
De route loopt vanaf Gogh, langs de Niers en komt via Weeze na 21 kilometer aan in bedevaartsoord Kevelaer.
