Heetveld - Hasselt (Jabikspaad E19-20)

Zijn we alweer aanbeland op de zevende en laatste wandeldag op het Jabikspaad. Zeven, het getal van compleetheid. En met etappes nummer 19 en 20 zullen we daarmee een fase kunnen afronden. Maar first things first, op naar de start.

We carpoolen vandaag vanaf Heerenveen en rijden naar het Hanzestadje Hasselt waar we de auto parkeren op de Kaai, aan de rivier het Zwarte Water. Vanaf hier lopen we naar bushalte Hasselt Centrum. We zijn tegen tien voor tien mooi op tijd voor lijnbus 71 die om 10:12u zal vertrekken. Het digitale informatiebord verspringt precies op 10:12u naar een icoontje dat de bus er aan komt. Het icoontje verscheen. Maar de bus niet.
Enkele minuten later maakt het de-bus-komt-icoontje plaats voor de nieuwe aankomsttijd: over 57 minuten. We bekijken de apps van 9292OV en reisorganisatie RRReis, we bellen met de klantenservice van RRReis en we proberen diverse online routeinformatie te vinden. Maar niets of niemand die ons kan voorzien van actuele informatie. Na 10 minuten klooien besluiten we dan maar een taxi te gaan zoeken. En dan verschijnt er een update op de 9292OV app. Vertraging, nieuwe tijd 10:46u. Ok, ok, dan wachten we nog weer 20 minuten. In weer en wind. Want ondertussen trekken er forse buien met windstoten over waardoor we ook in het bushokje genoodzaakt zijn regenkleding aan te trekken.

Ondertussen aanschouwen we vermakelijk een meneer op leeftijd, waarschijnlijk met Turkse roots en enorme snor. Hij staat al net zo lang als ons in weer en wind op de bus te wachten, maar dansend en met een enorme glimlach van oor tot oor. Dit terwijl hij afwisselend met één of twee telefoons tegelijkertijd aan het videobellen is. Een grappig schouwspel wat we wel kunnen waarderen aangezien die bus van 10:46u ook niet komt opdagen. Een volgende aankondiging van 10:57 wordt ook al niet ingewilligd. Nu we toch al zo lang wachten besluiten we als laatste optie, de oorspronkelijke lijn maar dan één uur later van 11:12u, nog af te wachten. En die komt gelukkig wel. Gelukkig, eindelijk weer even wat warmte.

In een kleine 20 minuten rijden we via Zwartsluis naar Heetveld. In de warme bus doen we onze welkomstceremonie: oftewel de overhandiging van een nieuw symbool en levensvraag welke Baudien elke twee weken creatief heeft voorbereid. Als tegenprestatie op deze laatste dag op het Jabikspaad heb ik ook een keer iets creatiefs retour. Maar de envelop mag nog even gesloten blijven tot het eindpunt in Hasselt.

In Heetveld stappen we uit op de plaats waar we twee weken geleden onze zesde wandeldag op het Jabikspaad afsloten. Omdat het al tegen lunchtijd neigt pakken we nog even een broodje voordat we onszelf en tassen definitief insnoeren in weersbestendige verpakking. Bij het Geologisch Monument De Zândkoele gaan we even uit de wind staan om de routekaart nog even in ons op te nemen. Dan een startfoto in het zonnetje en gaan!

Dit doe je toch niet voor je lol?

We lopen het dorpje Heetveld uit en slaan rechtsaf. Dan passeren we een hoofdweg die hier langs de rivierdijk ligt. Aan de overkant staat een routepaaltje, scheef-rechts-rechtdoor. We volgen het bestrate pad over de rivierdijk en lopen aan de andere van van de dijk langs het terrein van een ijsvereniging. Ondertussen is het zonnetje ingeruild voor een forse regenbui met bijbehorende windstoten en temperatuurdaling. Brrrr, dit is vies. Dit is guur. Heel ander weer dan we hadden gehoopt. Na ons bus-debacle een tweede signaal van boven.

Als na een paar honderd meter het bestrate pad ophoudt moeten we wel terugkeren. We lopen terug naar het routepaaltje bij de rivierdijk en zien dan dat het de bedoeling is niet de bestrating, maar juist de onverharde top van de dijk te moeten volgen. Met deze harde windstoten en lage temperatuur niet de meest fijne plek om dan je tocht voort te zetten. Dit kun je toch nooit voor je plezier doen? Nou wij wel! What doesn’t kill you makes you stronger. De ene voet voor de ander, en dan komen we er wel.

Ter hoogte van een bushalte aan de hoofdweg zouden we moeten afslaan. Dat hadden we onthouden van het routekaartje. Maar omdat hier bij een gemaaltje werkzaamheden zijn geweest ligt alles overhoop. Het routepaaltje met onder andere een pijltje van het Jabikspaad vinden we terug in de drek. We moeten rechtsaf en lopen onverhard verder richting de oevers van het Zwarte Water.

Ondertussen raken we aan de praat over bestemming, zingeving en duiding. Verschillende levensfases, met elk hun kenmerken en reuring. Opgroeien, ouder worden, op zoek gaan naar je ware lot. Recent had Baudien het boekje De Alchemist van Paolo Coelho getipt gekregen, en ze begint hier beeldend over te vertellen. Een schaapsherder die op zoek is naar een ware bestemming. Door weer en wind, voor- en tegenspoed, blijft zoeken naar een ultieme bestemming, en er uiteindelijk achter komt dat de ware schat eigenlijk heel dicht bij huis ligt. De sprekende verhaallijn lijkt op een aantal vlakken exemplarisch voor onze levensfase en onze zoektocht als moderne pelgrims.

Heen en weer naar Genemuiden

Dan eindigt het onverharde pad bij de Veerweg en de veerpont tussen Genemuiden en Zwartsluis. Deze kabelveer ligt net aan de overkant, maar met zijn 200 oversteken per dag is hij in enkele minuten aan onze kant beland. En in net zo weinig tijd komen we aan op de Veerweg in Genemuiden. Langs de binnenhaven lopen we richting het Havenplein waar we de eerste stempel kunnen halen bij het Toeristisch Informatie Punt onderin het imposante Olde Staduus. Hadden kunnen halen… Inmiddels is het rond 13:00u ’s middags en door onze vertraging deze ochtend hebben we de sluitingstijd van half één net niet gehaald. Het is ons niet gegund vandaag. Maar gelukkig heeft Baudien een tweede stempeladres voor deze etappe uitgezocht welke even verderop aan de dijk schijnt te liggen.

Via de andere kant van de binnenhaven en de Industriehaven lopen we Genemuiden uit en komen op de dijk die hier Cellemuiden heet. Ondertussen trekken opnieuw een paar pittige buitjes over. Na een ruime kilometer komen we aan bij de backup stempelpost voor etappe 19: Het Boerendiekhuus. De sticker op het raam verklapt dat we inderdaad op het juiste adres zijn. We stappen bij de deur van een soort eetzaal naar binnen. Een aardige mevrouw op leeftijd komt op ons af en we vragen naar de stempel. Met grote verbazing kijkt ze ons aan en verteld dat ze geen idee heeft van deze stempel aangezien ze met een gezelschap deze accommodatie gehuurd hebben. Vriendelijke verwijst ze ons buitenom naar de woning van de eigenaar aan het andere eind van het pand. Aanbellen. Geen gehoor. Maar er hangt een briefje: Bij geen gehoor graag telefoneren. Zo gezegd, zo gedaan.

De vrouw des huizes blijkt vandaag afwezig, maar we mogen eventueel onze adressen achterlaten zodat ze een afdruk van de stempel kan nasturen. Wel vraagt ze zich af waarom er niemand anders thuis is. Wanneer we aan de kant van de dijk een brievenbus aantreffen zien we aan die kan ook een voordeur met deurbel. Dan proberen we het nog één keertje. En met succes! De meneer des huizes doet open en zegt direct voor ons de stempel te kunnen regelen. Gelukkig. Maar als hij even later al telefonerend weer onze kant op komt blijkt dat hij ons ook niet kan helpen. Zijn integriteit als verhuurder staat hem even in de weg om de stempel op te halen in de verhuurde eetzaal. We respecteren dit uiteraard en besluiten dan helaas onverrichterzake verder te wandelen. Dan pikken we deze stempel de volgende heenrit wel even op. Heen en weer naar Genemuiden.

We lopen de laatste kilometers van de dijk Cellemuiden uit. Dan komt Hasselt in zicht. De kerktoren van de Stephanuskerk, maar al snel ook de groene stalen boogbrug over het Zwarte Water. Volgens provinciale nieuwsberichten is deze 190 meter lange brug uit 1972 inmiddels aan vervanging toe. Wij kunnen vandaag nog even gebruik maken van het huidige exemplaar en steken het water over. Via de Hoogstraat lopen we het stadje in. Net als in Genemuiden op zoek naar het Toeristisch Informatie Punt, in dit geval in Hasselt aan de Markt. Alsof we niet al genoeg voorbodes hadden meegemaakt: ook hier blijkt het stempeladres verlaten. Geen licht binnen, geen activiteit en de deur op slot.

Terwijl er opnieuw een flinke bui losbarst zien we in een informatiescherm een briefje hangen dat er voor het Jabikspaad ook een stempel te halen valt bij café De Stadskamer hier tegenover. We rennen daar gauw naartoe. Een drankje kunnen er we niet krijgen, omdat de tent volledig bezet is. Maar een stempel mogen we gelukkig wel in ontvangst nemen. Gelukkig! Het had de tweede van de dag moeten zijn, maar met deze eerste zijn we ook erg blij. Voor een hapje en een drankje worden we verwezen naar de buren op de hoek, genaamd Ad Vundum.

Hasselt is niet onze eindbestemming

Het zit er op. Het einde, maar slechts van het begin. De eerder overhandigde enveloppen mogen open. In de eerste een paar certificaten. We sluiten het Jabikspaad “officieel” af met het ondertekenen van de zelfgemaakte certificaten van voltooiing die we in ons dagboek opnemen. Maar zoals gezegd, slechts het eind van een begin. In december al bekrachtigd met een Delftsblauw tegeltje: Hasselt is niet onze eindbestemming.

Het Jabikspaad heeft ons vanaf onze Friese geboortegrond tot in Hasselt gebracht. Vanaf hier sluit deze route naadloos aan op de grotere internationale Jacobswegen. Baudien had alvast een volgende wandelgids aangeschaft die o.a. de routes in het midden van het land beschrijft. Onder het genot van een hapje en een drankje nemen we de aanstaande routes door. De etappes lijken ons iets aan de korte kant, dus we proberen een alternatieve indeling te vinden. Maar vooral door gebrek aan geschikte OV-opties besluiten we toch voor de originele indeling te kiezen. Dan zul je via Zwolle, Deventer en Arnhem uiteindelijk Nijmegen bereiken.

Dan mogen ook de andere enveloppen open. Hierin zitten een paar kaartjes, met een zelfgeschreven verhaal. Over het Jabikspaad, dit project, de reis. Persoonlijk, maar ook deels warrig en onsamenhangend. “Dit is iets Wie-is-de-Mol-achtigs” observeert Baudien. Dat zou zomaar kunnen dame…

Het uitgebreide verhaal sluit af met: