De wekker staat vroeg. Opstaan Jan, opstaan Baudien! Waar we gisteren de dag mee afsloten, beginnen we vandaag: een half uurtje yoga. De spieren zijn los, en na een prima ontbijtje in het theaterrestaurant van Theaterhotel Venlo pakken we in en rijden naar dezelfde P+R als gisteren. Waar ik meestal de auto op de eindlocatie zet is dat vandaag juist onhandig vanwege het dan heen en weer moeten rijden. We pakken vanmiddag wel de trein terug naar hier.
Vanaf het treinstation in Venlo start onze tweede wandeletappe van dit weekend. Via de Kaldenkerkerweg lopen we langs het spoor. Na een kilometer steek je een deel van de spoorlijnen over en loop je tussen de sporen over de Onderste Molenweg. Deze weg wordt steeds beschutter en begint te stijgen. Waar dit pad over gaat over in de Romeinseweg licht een kei met plakkaat aan de route: “Je bent dichterbij dan ooit”. Ik weet het. Ik ben nog nooit zo dicht bij de voltooiing van het Pieterpad geweest. Maar first things first. Eerst vandaag nog een mooie etappe van 23 kilometer voor de boeg. We zijn pas net begonnen.
Zal ik een foto van jullie maken?
Even verderop aan de Romeinseweg nemen we een paar fotootjes bij de Witte Beek. Een Brabants vrouwke, tevens Pieterpad-wandelaar, vraagt of wij misschien ook samen op de foto willen bij dit meertje. Prima. Zij maakt de foto. Wij omgekeerd ook van haar en tegelijk vervolgen we de route.
We raken aan de praat en onze fotografe blijkt Vero (van Veronica) te heten. Voor haar is het hier een ’thuiswedstrijd’ aangezien ze in Helmond woont. Ze verteld dat ze pas een paar weken terug is begonnen met het Pieterpad en het in wezen in één tocht loopt. Meestal met meer bepakking, inclusief tentje, maar omdat het nu dichtbij huis is overnacht ze thuis.
Al kletsend lopen we over de heuvels, langs de abdijmuren van Uilingsheide en schampen we net de oostkant van Tegelen. Hierna kom je al snel aan op de Nederlands-Duitse landsgrens die in de bossen zuidwaarts trekt. Langzaam aan zien we steeds grotere hoogteverschillen optreden. Het grenspad loopt op een hogere wal aan de Duitse kant, terwijl aan de Nederlandse kant de bomen steeds verder lijken te zakken en we op een gegeven moment zelfs tegen de boomtoppen aankijken.
Tegen het middaguur besluit Vero onderweg te willen picknicken. Wij lopen nog net een paar kilometer door om bij eetcafé De Grens te pauzeren. Samen met een eetgelegenheid aan de overkant is dit eigenlijk ook de enige bebouwing die we in deze ca 16 boskilometers aantreffen. Na een lunch met uitsmijter en een stokbroodje brie vervolgens wij onze weg.
Vanaf het vrij rechte grenspad maak je nog een paar keer een uitstapje de Duitse bossen in. Hier worden de kuitspieren even flink aangesproken omdat je in korte tijd wat hoogtemeters mag maken. Uiteindelijk eindig je weer op het grenspad en kom je aan nabij de Bosberg, ten oosten van Swalmen. We steken de weg over en komen kort langs het riviertje de Swalm te lopen. Eindelijk een wat ander beeld dan alleen rijen bomen. Helaas is dit van korte duur, want al na een paar honderd meter keer je terug naar een recht hoofdpad.
Vlak langs een woonwijk die voor ons het begin van Swalmen markeert komen we parallel aan de Swalm aan bij de Rijksweg. Deze steken we over en we slaan linksaf. Via een soort parkje komen we aan bij de Brugstraat. Hier steken we het riviertje over en komen aan bij de Sint-Lambertuskerk in Swalmen. We zijn er!
In een kleine 10 minuten lopen we naar het treinstation dat aan de noordkant van het dorpje ligt. Al gauw komt de trein naar Roermond(?). Foutje! De trein blijkt op tijd, maar de routeborden aan boord geven onjuiste waarden aan. Gelukkig gaat de trein naar het verwachte Venlo.
Terug naar huis
Net als vorige week koelen we deze laatste etappe af door even kort te zwemmen bij ’t Schaartven. Vorige week met de hittegolf was het echt heerlijk. Maar vandaag, met alweer de eerste bewolking en 10 graden lagere omgevingstemperatuur, is het water ons eigenlijk net te fris. Gauw weer aankleden en dan weer verder op naar huis. Bij Wapenveld verlaten we kort de snelweg voor een frituurhapje, en dan zijn we een uur later weer bij de carpoolplaats in Heerenveen.
Hoewel het best intensief was om twee wandelweekendjes achter elkaar te lopen, verzacht de dankbaarheid ieder gevoel van vermoeidheid. Wat waren het enorm gezellige en mooie dagen. Erg fijn deze vakantie met een paar van je beste vriend(inn)en te hebben kunnen wandelen. Nog 4 etappes te gaan! Maar nu eerst even een paar weekjes rust!
